Motyw Śmiech
w utworze Na wzgórzu róż

Odurzony, jak automat porwałem lampę ze stołu i wpadłem z powrotem przez wyłom. Na próżno. Pokój był pusty. Pod sufitem wahały się pajęczyny, ze ścian ściekały zimne łzy wilgoci…

Nagle zabrzmiał głos ochrypły, świszczący, chropawy…

— Co to?! Co to?!

Wtem zorientowałem się: był to mój śmiech.