Theme Wizja
in work Giaur

Często on marzy, bezprzytomnie gada

O pięknej pannie, która w morze wpada,

Słyszy szczęk mieczów, strzały nad opoką,

I widzi Turka konające oko.

Ilekroć na tym wierzchu skały stawa,

Grozi mu z dołu jakaś ręka krwawa, —

On sam ją widzi i, czyja, pamięta;

Ręka pałaszem od ciała odcięta

Wystaje z ziemi i kiwa nań w dali,

Ażeby skoczył ze skały do fali.

Wtenczas — widziałem ojcze — tak — tu była!

Widziałem dobrze — powstała — odżyła,

Białą, świecącą obwiana symarą,

Jak widzę teraz, tam nad falą szarą,

Gwiazdę błyszczącą przez obłok zachodni —

Ona świeciła jaśniej i łagodniej.

Dziś gwiazda świeci słabiej, tajemniej,

Jutro wieczorem wnidzie jeszcze ciemniej,

Ja, nim doczekam jej promieni drżących,

Nieczuła bryła i postrach żyjących,

Ja umrę ojcze. — Już kończąc cierpienie

Zbiera się dusza w ostatnie westchnienie.

Tu Ją widziałem, ojcze, i powstałem,

I wszystkich naszych nieszczęść zapomniałem.

I porwałem się z łoża, i objąłem,

I cóż do mego serca przycisnąłem?

Cień był w objęciu bez tchu i bez życia,

Sercem nie czułem wzajemnego bicia!

Lecz to Leila! to jej postać była!

Kochanko moja jak się ty zmieniła!

Spójrzałaś tylko, słowa nie wyrzekłaś,

Byłaś tak blisko i z rąk mi uciekłaś!

Lecz choć tak zimna, tak dla mnie zmieniona,

Obym cię tylko przycisnął do łona,

Całe me szczęście objąłbym w ramiona.

Niestety, marę objąłem ulotną!

Ręce opadły na mą pierś samotną —

Lecz patrz! to ona! to jej szata długa,

Jej ręka śnieżna; patrz, jak na mnie mruga

Tym czarnym okiem; włosy rozpostarła —

Nie — jam nie wierzył — ona nie umarła!

Ale on umarł, ja go sam obalił,

Jam go pochował, kamieniem przywalił —

On tu nie wróci, bo ciężka mogiła

Ciśnie go z góry. — Ty? — po coś wróciła?

Oni mówili, że ta twarz jak zorze,

Ta postać śliczna, już zapadła w morze,

I że się nad nią fala szumna leje,

Rybacy mówią — szkaradne to dzieje,

Chciałbym powiedzieć — język mi drętwieje.

Ach! jeśli prawda, że ty wyszłaś z morza,

Szukać dla siebie spokojnego łoża,

Ach, przesuń mokrą dłoń przez me powieki

Niech już ostygną, zamkną się na wieki.

Lub rękę połóż na me serce wdowie;

Czy ciebie marą, czy duchem świat zowie,

Zostań oświecać chorego węzgłowie,

Odchodząc weźmij z sobą mego ducha.

Potem niech wyje szturm, niech morze bucha.