Rokiczana zerwała się z ławy blada, z pałającymi oczyma. Chwyciła kotka za głowę
i rzuciła go całą siłą w drugi kąt komnaty.
Miauknął przeraźliwie i leżał bez ruchu,
omdlały czy nieżywy.
— I wam tak zrobię. Zabiję was!
— Ij… Albo ja kocię? Nie źlijcie się, wasza miłość. Gniew gładkości szkodzi, a cóż
byście była warta, gdybyście urodę postradała? Wszak ci za ten towar łaskę pańską
kupujecie!
Loading