Motyw Pamięć
w utworze Don Juan

Przed Atrydami żyli wielcy wodze,

Żyli i po nich mądrzy i zuchwali,

Lubiący kochać, bić — już nie tak srodze

Lecz że poeci o nich nie pisali,

Poszli w niepamięć;

Mała literka, mózg zastępująca

— Dziwne — zdolna jest stać się karmicielką

Wieków; czas w nicość ludzkie ciało strąca,

Gdy papier, podła bibuła — ot szmata

Jak ta — przeżyje najpóźniejsze lata.

Nowe pokolenia

Obaczą z ruin wstający świat stary

I jakieś, dobywające się z cienia,

Mistyczne istot zaginionych mary,

Jak te, które dziś tradycja wymienia,

Olbrzymy, straszne Tytany, poczwary,

Wysokie sto stóp, jeśli już nie milę,

Mamuty, smoki, ptako-krokodyle.