Wacław BojarskiModlitwa o koniec wojny

Apokalipso siedmiokrotna,

mechanizmie spraw ostatecznych,

abrakadabro krwawych głodna

rzeczy!

ModlitwaLub Ty, co je zastępujesz po trochu —

jakiś stary, bardzo stary Panie!

Spraw, niech wreszcie wytęskniony pokój

nastanie!

Wytrąć już wreszcie, dobry Boże,

komukolwiek z rąk mordercze noże!

Cóż to dla Ciebie?

W ręce piorunowe klaśniesz,

okręcisz się trzy razy w obłoku,

no i już

właśnie

pokój.

A w tym pokoju daj nam, dobry Panie,

obrazek z bohaterem na ścianie,

i chorągiewki kolorowe,

i radiową mowę,

i piwo po obiedzie,

i na śniadanie mleczko.

A pod oknem w tym pokoju orzechowe biureczko,

w nim szufladkę,

gdzie by leżał Kapitał Marksa[1] i czysty kołnierzyk.

Daj nam, Panie, sanacyjną[2] posadkę

i kolorowych na paradzie żołnierzy.

Jeśli to nie za wiele —

ześlij na nasze głowy zmęczone,

jak deszcz niebieskich róż:

święte, nieruchome niedziele,

noce długie — dni krótkie

i gazety co rano cieplutkie,

gdzie by nowi

wieszcze narodowi

zrozumiałe pisali poematy

na patriotyczne tematy,

gdzie by wyraziciele woli społeczeństwa,

piętnowali czyjekolwiek bezeceństwa,

lub żądali niezaśmiecania ulic,

lub orderu

dla cechu elektrotechników-monterów.

MieszczaninI jeszcze tylko podaruj nam, Panie,

w długie zimowe wieczory

wycinki z gazet skrzętnie poskładane

i wspominanie — wspominanie —

i szloch serdeczny w noce niedospane,

i sen lekki.

A nad ranem:

świeże, pocerowane

skarpetki.