Przejdź do treści
Przejdź do wyszukiwarki
Przejdź do stopki strony

Motyw Zabobony
w utworze Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale

Nie zważaj nic, Bryndusie.
To musi być carownik, od djabła ucony.
BARDOS
Jeszcze bluźnisz? Ach...
↓ Rozwiń fragment ↓
Nie zważaj nic, Bryndusie.
To musi być carownik, od djabła ucony.
BARDOS
Jeszcze bluźnisz? Ach! Jużeś wiecznie potępiony.
Oto Lucyper już cię chwyta za kołtony,
Uciekaj! Weź czem prędzej tę butelkę, naści,
To od święconej wody, włóż ją szyjką w ziemię,
Stań na niej jedną nogą, chwyć ten drut kręcony,
Prędzej, bo się zapadniesz w piekielne przepaści!
Morgal odbiera butelkę, ogląda się z bojaźnią, nareszcie wtyka ją szyjką w ziemię, stawia jedną nogą i chwyta drut. Wtem Bardos elektryzuje machinę; widać, jak włosy stają Morgalowi do góry.
BARDOS
Otóż, patrzcie, jak włosy stają mu do góry,
Czarci latają nad nim!
MORGAL
Aj! Aj!
BARDOS
Już w pazury chcą go porwać.
WSZYSCY
Krzyczą.
Cud! Cud! Cud!
BARDOS
Dalejże zuchwały,
Żałuj za swoje zbrodnie, a zostaniesz cały,
Wyznaj, żeś głupi.
MORGAL
Drżąc, wymawia.
Głupim.
BARDOS
Tchórz!
MORGAL
Tchós.
BARDOS
Duda!
MORGAL
Duda.
Idzie pomiędzy swoich, lecz wszyscy uciekają od niego.
↑ Zwiń fragment ↑
Wojciech Bogusławski, Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale

Ładowanie