Autor: Horacy

Ur.

8 grudnia 65 p.n.e. w Wenuzji

Zm.

27 listopada 8 p.n.e.

Najważniejsze dzieła:

Pieśni (Ody), Satyry, Listy (w tym List do Pizonów, czyli Sztuka poetycka)

Poeta rzymski, specjalizujący się w liryce i satyrach. Syn przedsiębiorczego wyzwoleńca – jego ojciec zdołał nie tylko wykupić się z niewoli, lecz także przenieść się wraz z rodziną z Apulii do Rzymu. Horacy pobierał nauki najpierw najpierw tam, a potem w Atenach, gdzie w roku 44 p.n.e. przyłączył się do armii Brutusa, walczącego w wojnie domowej przeciw Oktawianowi Augustowi. W roku 42 p.n.e. uczestniczył w bitwie pod Filippi, z której ratował się ucieczką, o czym wspomina w jednej z pieśni. Po powrocie do Rzymu ułaskawiony w ramach amnestii, stracił jednak majątek. Przez jakiś czas pracował w charakterze skryby. Od roku 38 p.n.e. znajdował się pod opieką Gajusza Cilniusza Mecenasa, polityka i doradcy Oktawiana Augusta. W roku 33 lub 32 p.n.e. obdarowany przez Mecenasa niewielką posiadłością Sabinum.
Większość powyższych informacji znajduje odbicie w poezji Horacego, można zatem uznać jego twórczość za jeden z najdawniejszych wzorców liryki osobistej. Na tym jednak nie kończy się prekursorska rola poety. Przez wiele stuleci znajdowano w jego twórczości wzory dla liryki filozoficznej, dla poetyckiej wypowiedzi na tematy polityczne, a nawet dla tekstów kodyfikujących dawną teorię literatury (De arte poetica). Na gruncie polskim naśladowcą Horacego był Jan Kochanowski, który Horacemu zawdzięcza m.in. filozoficzną, stoicką podbudowę swoich wierszy. Horacjańskie nawiązania można jednak znaleźć też u Mikołaja Sępa-Szarzyńskiego (często w incipitach jego wierszy) czy w sławnej w Europie łacińskiej twórczości jezuity Macieja Kazimierza Sarbiewskiego. Przekładów dokonywali m.in. Adam Asnyk, Henryk Sienkiewicz, Julian Tuwim czy Adam Ważyk. O ogólnoeuropejskim oddziaływaniu poezji Horacego zaświadcza natomiast choćby twórczość Pierre’a Ronsarda.
Zasadniczymi osiągnięciami Horacego było przeszczepienie na grunt rzymski wzorców liryki greckiej (o czym sam poeta z dumą wypowiada się w pieśni Do Melpomeny, znanej pod incipitem Exegi monumentum), innowacje rytmiczne i przede wszystkim zakres tematyczny twórczości.