Bona lubiła bardzo tę kaplicę, zaścielała ołtarz pięknie haftowanymi obrusami, przystrajała go co dzień świeżymi kwiatami;
w ciężkich srebrnych lichtarzach, o bogatych ornamentach, paliły
się grube świece z najbielszego wosku, a ornaty i inne aparaty
kościelne, złotem i perłami wyszywane, były dziełem jej rąk, z małą
tylko pomocą dam dworskich wykonanym.
W zagłębieniu za ołtarzem stała bogato rzeźbiona skrzynia
z dziwnego drzewa, perłowcem i koralami inkrustowana (jeden ze
sprzętów wyprawnych Bony), a w niej monstrancja o dwunastu
promieniach sadzonych diamentami, ampułki złote, krucyfiks z kości słoniowej misternie rzeźbiony, kielich z wyobrażeniem Przemienienia Pańskiego u góry, a oskrzydlonymi główkami aniołków na
podstawie; robota młodego, a już wielkiej sławy mistrza Benvenuta
Celliniego. W puzdrze skórzanym, wyłożonym purpurowym atłasem, złożona była najcenniejsza perła tego skarbca, relikwie św.
Andrzeja apostoła i męczennika, w złotej skrzynce ze szklanym na
wieku okienkiem.
Loading