— Stój!… Za mną przepaść, klątwa i zniszczenie!
O moje czoło strzaskasz dumną głowę,
O moje piersi skruszysz sny tęczowe…
Patrz, za mną błądzą ofiar moich cienie…
— Ktoś ty? mgieł czarnych złowrogie wyśnienie,
Kształty nieznane, tajemne i nowe?…
O nie… ten uśmiech… piersi marmurowe…
Ktoś ty, kobieto?!
— Jam złego nasienie…
Jam była, zanim słońce światłem trysło
I tęsknym splotem ogarnęło ziemię
I barw tysiącem w tęcze się rozprysło…
Jam truła wiecznie sny przeczyste, ciche,
Przekleństwem było mej rozkoszy brzemię…
. . . . . . . . . . . . .
Jam była, zanim się zrodziła Psyche…
Loading