Kazimierz Przerwa-TetmajerMastodonty[1]

Burza drzew! Pniów[2] przepaście, ocean konarów,

Huragan życia, wulkan wzrostu i rozwoju,

Kaskady złotych liści, fontanny powoju,

Huk kwiatów pękających od słońca pożarów.

ZwierzętaCicho — wtem wielkie płazy[3] dźwignęły z moczarów

Potworne łby, złociste od złotych much roju;

Jeleń, co z krysztalnego zbiegł napić się zdroju,

Stanął, nastawił uszy i pomknął przez parów[4].

Głuchy grzmot wybiegł z lasu dalekich zakątów,

Zadrżały drzewa, jako przed nadejściem tuczy[5] —

Grzmot rośnie, cała ziemia dygota i huczy:

ZwierzętaBłysnęło — to kły białe — — na kształt morskiej fali,

Co się wzburzona naprzód bez pamięci wali,

Wybiegło z głębi puszczy stado mastodontów.