IIIDzwony
I
1
Dźwięk1. Wykuwała nas z brązu wieczność.
Twarde dźwięki słodkie dla ucha,
Ale ranią Bogiem i miażdżą,
Każdego kto się zasłucha.
5
2. ChlebMy dzwony, dzwony szumiące,
Jak łany spęczniałe ziarnem —
Mówimy do was pokarmem,
Mówimy chlebem białym.
3. My dzwony wśród dzwonów najmniejsze,
10Do ciebie wołamy wyłącznie —
Nie myśl, że niby na łące,
W naszych szumach utoniesz i spoczniesz.
II
1. Niewzruszone są nasze wieże,
A przecież stoją na ziemi,
15Dźwiękiem mocnym, dźwiękiem powszednim
Rozdzierają wieczność pacierzem.
Odrodzenie, Miłość, Cierpienie2. Tym, którym w serce zagląda
Krzew miłości — pali i kłuje —
O świcie przy naszym biciu,
20Bóg ciernie z serca wyjmuje.
3. W naszych tonów krótkich komendzie —
Surowa jest rzeczywistość.
Wyrąbałyśmy drogę pokorze,
By szły po niej męstwo i czystość.
III
25
1. Jak pługi o pługi dzwoniące,
Chcemy z ziemi wyorać kościół,
Rozcinamy skorupę jałową,
Docieramy do gliny wieczności.
Samotność, Spotkanie, Przemiana2. Kołysałeś się pośród ludzi,
30Dzwon ci pusty w piersiach łomotał,
Pękł dzwon głuchy i dzwon samotny,
Gdy dźwięk nasz do ciebie dotarł.
3. Naprzód dźwięk ten nosiłeś dla siebie,
Ale dźwięk się na ludzi rozpinał,
35Odnalazłeś ten sam dźwięk w innych —
I stała się jedna rodzina.
Proszę czekać...
