Juliusz SłowackiGdy noc głęboka wszystko uśpi i oniemi…

Noc, LotGdy noc głęboka wszystko uśpi i oniemi[1],

Ja ku niebu podniósłszy ducha i słuchanie,

Z rękami wzniesionymi na słońca spotkanie

Lecę — bym był oświecon ogniami złotemi.

Pode mną noc i smutek — albo sen na ziemi,

ChłopA tam już gdzieś nad Polską świeci zorzy pręga,

I chłopek swoje woły do pługa zaprzęga,

Modli się. —Modlitwa Ja się modlę z niemi i nad niemi.

Gwiazda, AniołTysiące gwiazd nade mną na błękitach świeci,

Czasem ta, w którą oczy głęboko utopię,

Zerwie się i do Polski jak anioł poleci;

Wiara, Anioł, DuchWtenczas we mnie ta wiara — co w litewskim chłopie,

Że modlitwa w niebiosach tak jak anioł kopie,

A czasem ziarno ducha wrzuci i zanieci.