Spis treści
Poprawiono błędy źródła: nic -> nie; „O, niedobry, jak mnie możesz smucić! -> — „O, niedobry, jak mnie możesz smucić!
Gałązka jaśminu
1
Tam, pod niebem południa palącem,
Szło ich dwoje pod mirtów alei,
Słów namiętnych rzucając tysiącem;
Lecz nie było tam słowa nadziei.
5Pożegnanie ostatnie na wieki…
To trwa długo… i wstał księżyc blady,
A westchnienia powtarzał daleki
Szum płaczącej kaskady.
Obcy młodzian opuszczał dziewczynę,
10Co jak powój w jego serce wrosła,
I porzucał słoneczną krainę,
Lecąc na śmierć, gdzie rozpacz go niosła.
Więc targając serdeczne ogniwa
Czuł, że serce z swej piersi wydziera,
15I że młodość ta jasna, szczęśliwa,
W jej uścisku umiera.
Biedne dziewczę zrozumieć nie zdoła,
Że jest wyższa nad miłość potęga,
Że głos smutny, głos grobów anioła,
20W jej objęciach go jeszcze dosięga,
Więc się skarży jak dziecię pieszczone:
— «O, niedobry, jak mnie możesz smucić!
Twoje słowa mnie ranią szalone,
Nie mów, że chcesz mnie rzucić!
25
Cóż mieć możesz na ziemi droższego
Nad mą miłość?… Gdy ta cię nie wstrzyma,
Idź»… Tu głosu zabrakło drżącego,
I spojrzała smutnemi oczyma:
— «Patrz, me serce omdlewa mi w łonie,
30Łez mi braknie i w oczach mi ciemno…
Masz tam ginąć gdzie w dalekiej stronie,
To umrzyj razem ze mną!
Tak, o dobrze! Nie będę po tobie
Więcej płakać, ni gorzko się smucić,
35Ale razem w jednym spoczniem grobie,
I nie będziesz już mnie mógł porzucić;
Wieczność całą prześnimy tak błogo,
I przebaczy nam Bóg miłosierny!…
Ja prócz ciebie nie mam tu nikogo,
40A ty idziesz niewierny!?
Nie chcesz umrzeć i nie chcesz żyć razem?…
Idź szczęśliwy! Twa kochanka biedna
Przed cudownej Madonny obrazem
Szczęście tobie u Boga wyjedna.
45Teraz jeszcze mej prośbie serdecznej
Uczyń zadość, bo cierpię ogromnie,
Gdy pomyślę, że w rozłące wiecznej
Możesz zapomnieć o mnie.
Tyś tak lubił wonny kwiat jaśminu,
50Ja go odtąd na mem sercu noszę»…
I odpięła chusteczkę z muślinu
Mówiąc dalej: «Weź gałązkę, proszę,
A ta druga na sercu zostanie,
Mówić będzie o tobie, jedyny!
55Gdy nie przyjdziesz na moje wołanie,
Łzą się zroszą jaśminy…»
I oparta na jego ramieniu,
Wpół zemdlona kwiaty do ust ciśnie,
I tak stoją oboje w płomieniu,
60I ust dwoje na kwiatach zawiśnie,
Aż nareszcie wydarł się z objęcia,
I rzekł do niej: — «O, żegnaj mi droga!
Gdy mię twoje nie zbawią zaklęcia,
Spotkamy się u Boga!
Proszę czekać...
