Wespazjan KochowskiPsalmodia polskaPsalm XVII

Psalm 87[2]

Ostatniego terminu wzmianka

1

Panie Boże zbawienia mego! We dnie i w nocy wołam przed Tobą.

2

Niechaj modlitwa moja przyjdzie przed obliczność Twoję; nakłoń łaskawy ucha ku prośbie żebraka.

3

Albowiem dusza moja pełna jest ucisków i żywot mój mizerny już w ostatniej rumacji[3] chodzi.

4

Uchodząc przed Faraonem, jużem jedną nogą w Czerwonem Morzu; a trwoży mię zbyt niebezpieczna przeprawa do portu wieczności.

5

Osusz, Panie, albo podnieś w górę nawałności morskie; albo przeprowadź suchą nogą, jakoś sam deptał wody tyberiackie[4].

6

Kondycja ludzkaZewsząd źle! Zdrowie mir[5] wypowiada, zmysły tępieją, choroba śmiercią grozi; ale nade wszystko tęsknica trapi, która ze złego sumnienia[6] pochodzi.

7

Teraz dopiero postrzegam, że życie ludzkie nie jest żywotem, ale pojazdem do śmierci, i męczeństwem jednem, którego z nas ze samych przyczyna.

8

Cudowna[7] — nie wiedziałem, żem miał na świat przyjść, a pewien zostaję, że z niego odejść muszę; a kiedy i jako, to przede mną zakryto.

9

Setne lata sobie zamierzamy, winszuje drużyna, obiecują pochlebcy; niechajże lada gorączki upał przypadnie, aż on[8] kwiat schnie, więdnieje, niszczeje.

10

Zda się, żyjąc, że przyrasta wieku, a co dzień go znacznie ubywa; bo im dalej w lata idziemy, tem się coraz bliżej śmierci przymykamy[9].

11

Życież to jest czy cierpienie, pytam? Albo że u gramatyków słów pożyczę, akcja czy pasja; żyję swobodnie, używam rozkosznie, wszystkiego mi dostaje.

12

A jakoż żyję, kiedy mię choroby, nędza, kłopoty gryzą, przygody tępią, ubóstwo frasuje, młodość wynosi, starość krzywi, a potem leda[10] defekcik do grobu odeśle.

13

Śmierć, Sąd, Obyczaje, SzlachcicA ja przecie, biedę cierpiąc, chwalę, w ucisku nie stękam, w zgubie nie trwożę się; a kubkiem słodyczy światowej opojony, na śmierć się i jej okoliczności nie oglądam.

14

Nie oglądamci[11] się ja na nię[12], ale ona o mnie pomni, kiedy mię chorobą jak zawiłym rokiem[13] obesławszy, na straszny trybunał boski gotować się każe.

15

Cóż dalej czynić? Szukam u dobrych przyjaciół rady; nie znajduję; ale i znajomi, i poufali druhowie jakoś już ode mnie stronią.

16

Rodzina i krewni tylko zaglądają nazierkiem[14], z wierzchu płaszczem pokrywając chciwość puścizny.

17

Mała w ludziach nadzieja, więc pójdę do obrony i munimentów[15], ale i te nie dobrze tuszą[16], pogluzowane[17] nieprawością.

18

Szukam patrona — nie masz; przyczynnych listów nie przyjmują, korrupcji nie biorą, dylacji[18] nie dadzą, apelacji[19] nie pozwolą, ewazja[20] nie pójdzie.

19

I tak zagają o mnie prawo: gdzie łóżko moje sądową izbą, zły żywot instyguje[21], sumnienie świadczy: Bóg sędzia, egzekutor czart, a dekret (broń Boże) żeby nie był z utratą szczęśliwej wieczności.

20

Trup, Śmierć, VanitasCóż dalej. Ubiorą trupa w koszulę, pokazując, że więcej na tamten świat z sobą bierze, aniżeli na ten świat przyniósł z sobą.

21

Wrzucą potem w dół, aby nie śmierdział żywym; zadzwonią we dzwony, pokój trociczkami wykurzą, a sami do sukcesji jak do Herapu.

22

Więc ja, Panie, uprzedzając, wołam do Ciebie, nie żebym nie umierał, bo to nie można; ale żebym umierał w Tobie, z dostateczną ufnością i skruchą.

23

Niechaj skończę końcem pobożnych; i niech umieram śmiercią owych, którzy w Panu umierają.

24

Przebij wprzód ciało moje bojaźnią sądów, abym się raczej lękał widzieć Cię sprawiedliwego niż potem doświadczać karzącego.

25

Wolę, że mię z pomocą Twoją by[22] i bojaźń przywiedzie do pokuty, niżby w grzechach zatwardziałego, nieprzyjaciel miał przywodzić do rozpaczy.

26

Chwała Ojcu i Synowi, i Duchowi świętemu etc[23].

x