Psalmodia polskaPsalm IX
Laudate Dominum omnes gentes[1].
Psalm 116[2]
Szczęśliwą elekcją[3] in anno 1672[4] przeznaczeniu boskiemu przypisujący
1Chwalcie Pana wszystkie narody! Śpiewaj mu i dziękuj z radością słowiańskiego Lecha pokolenie.
2Niech się po równinach polskich tubalne echo rozchodzi, a odgłos wesołego vivat! niechaj niebiosa przebija.
3Żyje Bóg stwórca nasz króle podający[5]; niech i król długowiecznie żyje, od Boga podany.
4Którego nie żywot niewieści albo marna kolebka na tronie posadzi, ale wola Boga zastępów, przez głosy mnogiego rycerstwa panem uczyni.
5Nie przekupieni elektorowie, nie wymyślne praktyki albo subtelność jaka; ale najlepszego spośród siebie kreski szlachetnego ludu obrały.
6Ciesz się od wieku wolna Sarmacjo, któraś pod panowaniem obcych, jak w przysłodzonem wędzidle, w nieznacznej[6] zostawała niewoli.
7Radujcie się mężowie polscy, że ze krwi waszej otrzymaliście Pana, którzy obierając cudzoziemców, dotądeście sami siebie niegodnymi berła sądzili.
8Weselcie się płodne matrony, że synom waszym, przy staropolskiej cnocie, mniej potrzebna zagranicznych języków umiejętność, kiedy z królem ziomkiem po polsku doskonale się rozmówią.
9Podnoś głowę sprawiedliwości święta: bo już sądzącemu królowi, ojczystych praw tłumaczyć nie trzeba.
10Cnoto i poczciwości, wiem żeć[7] miło, bo nie może ten Pan występkom być przyjazny, którego dobroć nad rówienniki[8] wywyższyła.
11Zakwitnij sławo polska, i rozjaśnij teraz, kiedy nad bisurmańskim miesiącem znamię zbawienia wywyższone.
12Ale i ty, wolności nasza, wielbij Imię boskie, które zdarzyło[9], że przez wolną elekcją obraliśmy upodobanego niebu.
13Że w huku, i w odgłosie tak siłu zgromadzonych głów; a wszak i na górze Synaj we grzmocie i biciu piorunów, podawał Bóg Izraelowi zakon i zakonodawcę.
14Tak przystało i dającemu Bogu ogłosić dobrodziejstwo swoje, i biorącemu ludowi nie zaniechywać powinnej[10] wdzięczności.
15Niechajże teraz nie mówią królestwa pod monarchami zostające: nadzieja nasza w niemowlęciu, piersi matki swojej ssącem.
16Ale niech mówi z przyległemi prowincjami Polska: nadzieja moja w Bogu, który mi króle podaje, znając mię dziedzictwem swojem.
17Pan jest podawcą moim, opiekunem i stróżem; a chociażem (tak mówi Polska) przez wojny obnażona z ozdoby, mocen jest pierwszą mi przywrócić krasę.
18Nie potrzebuje on na wojnę posiłków, gdyż u Niego i mucha kiedy każe żołnierzem, i z żab wojska zaciąga przeciw Egiptowi.
19Z woli Jego wybije anioł wojska Sennacherybowe; albo jak we Francji, dziewczysko jedno potłucze mocarze angielskich.
20Tenci jest dzień, który uczynił i postanowił Pan obrania króla naszego; niechajże Jemu samemu podawcy będzie cześć i chwała na wieki wieków.
21Chwała Ojcu i Synowi, i Duchowi świętemu.
22Jako była na początku, tak i teraz, i zawsze, i na wieki wieków. Amen.
Przypisy
Laudate Dominum omnes gentes (łac.) — chwalcie Pana wszystkie narody, Psalm 117. [przypis edytorski]
in anno 1672 — w roku 1672 nie odbyła się nowa elekcja; królem aż do swej śmierci w roku następnym pozostawał Michał Korybut Wiśniowiecki, którego władzą jednakże zachwiała właśnie wojna wypowiedziana przez Turcję; tymczasem król bardziej niż zagrożeniem zewnętrznym zajmował się zwalczaniem hetmana Jana Sobieskiego, należącego do przeciwnego stronnictwa politycznego tzw. malkontentów, m.in. poprzez uchwały konfederacji gołębiowskiej zawiązanej z udziałem króla właśnie w 1672 r. [przypis edytorski]
Bóg (…) króle podający; (…) król (…) od Boga podany — wyraża się tu przekonanie, że władza królewska pochodzi wprost ze wskazania boskiego i łączy się z łaską Boga; w monarchiach dziedzicznych ta feudalna idea funkcjonowała aż do rewolucji francuskiej 1789 roku, w polskiej rzeczywistości, wobec systemu elekcyjnego, nie była tak prosta do wyprowadzenia z wizji „porządku naturalnego” i wymagała wzmacniania, takiego choćby jakie ma miejsce w Psalmodii Kochowskiego. [przypis edytorski]
