Spis treści
Pamiątkatłum. Stefan Napierski
1
WiatrZ północo-wschodu dmie
Z wichrów najmilszy mi,
Ognistego ducha
I jazdę pomyślną
5Zwiastuje żeglarzom.
Lecz idźże teraz i pozdrów
Piękną Garonnę
DrzewoI ogrody Bordeaux,
Gdzie ponad spadzistym wybrzeżem
10Wije się ścieżka i w toń
Głęboko opada potok, a nad nim
Szlachetna pogląda[1] para
Dębów i topól srebrzystych.
Przyroda nieożywionaPomyślcie o tym jeszcze, o, sprzyjający, i jak
15Szerokie czuby chyli
Wiązów gaj ponad młynem,
W dziedzińcu zaś wzrasta figowiec.
W święta stąpają tutaj
Brunatne kobiety
20Na jedwabnej glebie,
W porę marcową.
SielankaKiedy dzień równa się z nocą,
A nad powolnymi ścieżkami,
Od złotych snów ociężałe,
25Upojne kołyszą się wiatry.
Pełen blasku ciemnego,
Woniejący kubek,
Iżbym spoczął; błogie albowiem
30Byłoby pod cieniem uśniecie.
O, nie jest dobrze,
Bezdusznie od śmiertelnych
Wolnym być myśli. Lecz dobra
Jest pogawędka i wysłowienie
35Zamiaru, w sercu skrytego, usłyszeć wiele
O dniach miłości
I czynach, które się dzieją.
MorzeLecz gdzieżże są przyjaciele? Bellarmin
Wespół z druhami? Niejeden
40Nie ośmiela się podejść do źródła;
Rozpoczyna się bowiem dostatek
W morzu. Oni,
Jakby malarze, gromadzą
Piękno ziemi, a także nie gardzą
45Uskrzydloną wojną, ani
Pomieszkaniem samotnym, przez lata,
Pod masztem, z liści odartym, gdzie nocy nie przeszywają
Blaskiem dnie świąteczne miasta,
Ani strun gędźba[3] i przyrodzony taniec.
Proszę czekać...
