- Ur.
- 2 kwietnia 1725 w Wenecji
- Zm.
- 4 czerwca 1798, Dux (ob. Duchcov, Czechy)
- Najważniejsze dzieła:
- Historia mojego życia (1822), Ikosameron (1788).
Włoski awanturnik, uwodziciel i autor, piszący w języku francuskim, znany ze swobodnego trybu życia, licznych przygód i podbojów miłosnych. Urodzony w rodzinie aktorów, wcześnie osierocony przez ojca i oddany pod opiekę babki. W wieku 17 lat ukończył uniwersytet w Padwie, uzyskując dyplom prawniczy. Na studiach wpadł w nałóg hazardowy i szybko popadł w długi. Wstąpił na krótko do seminarium duchownego i po powrocie do Wenecji rozpoczął karierę duchownego, którą przerwały skandale seksualne. Zaciągnął się do armii weneckiej, służył na wyspie Korfu, na krótki czas wyjechał do Konstantynopola. Straciwszy większość zarobków w grach hazardowych, porzucił służbę wojskową.
W 1745 roku powrócił do rodzinnego miasta, gdzie zarabiał na życie grą na skrzypcach w teatrze. Przez trzy lata cieszył się patronatem weneckiego senatora, któremu uratował życie. Formalnie pracując jako pomocnik prawny, spędzał większość czasu na hazardzie i miłostkach. W 1749 oskarżony o profanację zwłok, opuścił Wenecję. W wielkiej podróży dotarł do Lyonu, gdzie wstąpił do masonerii, Paryża, Drezna i Wiednia, w prawie każdym odwiedzanym mieście zawiązując romanse z kobietami.
W roku 1753 powrócił do Wenecji, z powodu swoich uwodzeń, bójek, kontrowersyjnych wypowiedzi oraz podejrzeń o powiązania z obcymi mocarstwami dwa lata później został aresztowany przez inkwizycję państwową za obrazę religii i dobrych obyczajów. Po ponad rocznym pobycie w więzieniu dokonał śmiałej ucieczki.
Opuścił Republikę Wenecką i skierował do Niemiec, a stamtąd do Paryża, gdzie dzięki kontaktom ze starym znajomy, który został ministrem, stał się jednym z powierników loterii państwowej, a następnie powierzono mu misję sprzedaży obligacji państwowych. Uzyskaną z prowizji fortunę roztrwonił na wystawne życie i nieudaną inwestycję w założenie fabrykę jedwabiu. Uwięziony za długi, został wypuszczony dzięki wstawiennictwu swojej protektorki. W 1760 uciekł do Kolonii, a następnie do Stuttgartu, gdzie w grze hazardowej stracił majątek i po raz kolejny został aresztowany za długi, ale uciekł i skierował się do Szwajcarii, stamtąd do Florencji, skąd wypędzono go z powodu fałszywego weksla. Później przebywał w różnych miastach włoskich, na krótko powrócił do Paryża.
W 1763 roku wyjechał do Londynu, mając nadzieję sprzedać swój pomysł na loterię państwową. Przez trzy kolejne lata podróżował po Europie i próbował przekonać do tego pomysłu kolejnych władców, aż po Moskwę i Sankt Petersburg. W 1766 roku został na rozkaz króla wyrzucony z Warszawy po pojedynku, w którym ciężko ranił Branickiego, podstolego wielkiego koronnego. Udał się do Wrocławia w Królestwie Prus, następnie do Drezna. Później dotarł do Wiednia, skąd został wydalony za złamanie prawa zakazującego hazardu. Powrócił do Paryża, ale po kilku miesiącach został wydalony z Francji na rozkaz samego Ludwika XV. Skierował się do Hiszpanii, gdzie po pewnym czasie został uwięziony z powodu romansu z kochanką wicekróla. Wrócił na krótko do Francji, potem do Włoch.
W 1774, po 18 latach wygnania, pozwolono mu wrócić do Wenecji. Usiłował utrzymywać się z pracy literackiej, w końcu został płatnym tajnym współpracownikiem inkwizycji państwowej. W 1783 roku po kłótni z weneckim szlachcicem o pieniądze napisał na niego zjadliwą satyrę, podważającą jego pochodzenie, wskutek czego rząd nakazał mu opuścić miasto.
Przez kolejne dwa lata podróżował po Europie. W wieku 60 lat przyjął ofertę znajomego hrabiego i osiadł jako bibliotekarz na zamku Dux, w obecnym Duchcovie w Czechach. Z tego ostatniego okresu jego życia pochodzi znaczna część twórczości literackiej Casanovy, w tym jego słynne pamiętniki.
