Seweryn Goszczyński
Dziennik podróży do Tatrów
W końcu oko ustało, tylko duch sam szedł i szedł po całym kraju. Zatrzymał się...
W końcu oko ustało, tylko duch sam szedł i szedł po całym kraju. Zatrzymał się...
Cóż to jest, o góry, ta dziwna potęga przywiązana do was? Owa tajemnica, która was...
Oderwali deski w podłodze i znaleźli grosik, który matka dała kiedyś dziecku dla ubogiego. Dziecko...
Upicie się powstaje stąd, że duch natury, którego najdoskonalszym wcieleniem jest wino, dostawszy się do...
Duch mój wewnątrz spokojny i zimny, niczego nie żałuje, niczego nie pragnie i niczego się...
Z gwiazdą Oriona wszedł duch tajemniczy, strumieniem kołujący w błękitach i wszystkie ciche drgania i...
Bogowie, co do swej istoty, mogą dać się przyrównać do eteru, bohaterowie i duchy do...
W tradycji neoplatońskiej i chrześcijańskiej dusza miała być częścią niematerialną, składającą się, obok ciała, na całość osoby. Motywem tym zaznaczamy wypowiedzi określające, czym jest dusza, jaka jest sfera oraz zakres jej istnienia i działania, jakie są ,,prawa duszy". W romantyzmie są to np. prawa przeciwstawne tym organizującym ziemski, materialny porządek społeczny: pojawia się tu koncepcja siostrzanych dusz, nie mogących połączyć się na tym świecie węzłem małżeńskim, ale nieuchronną mocą przeznaczenia mających się połączyć w zaświatach (odwołuje się do niej Gustaw w Dziadach Mickiewicza). Synonimem duszy bywa serce.