HTTP 200 OK
Allow: GET, POST, HEAD, OPTIONS
Content-Type: application/json
Vary: Accept
{
"name": "Sarmata",
"url": "https://wolnelektury.pl/katalog/motyw/sarmata/",
"sort_key": "sarmata",
"description": "<p>\r\nPrzedstawiciel sarmatyzmu, polskiego ruchu kulturalnego, który głosił, że Polacy (utożsamieni ze <b>szlachtą</b>) wywodzą się od antycznego plemienia walecznych Sarmatów, którzy przybyli nad Wisłę i Dunaj znad Morza Czarnego. Koncepcja ta miała dowodzić starożytności narodu i stanowić podstawę do <b>dumy</b> narodowej oraz poczucia narodowej odrębności. Na tym podłożu ukształtował się ideał Polaka-rycerza, dziedzica cech żołnierskich i <b>sławy</b> dawnych Sarmatów, obrońcy <b>ojczyzny</b> (pobocznie istniał też ideał Sarmaty wiodącego proste, sielskie życie rolnika). Warto zauważyć, że w perspektywie tej koncepcji <b>chłopi</b> polscy stanowili plemię <b>obcych</b>, podbitych i zamienionych w <b>niewolników</b> przez dzielnych wojowników — szlachtę. Prąd ten rozkwitał w wieku XVI i XVII, by dojść do degeneracji w XVIII w. Cechami polskiego szlachcica-Sarmaty stały się: przywiązanie do nieograniczonej wolności osobistej (aż do anarchii, podkopującej <b>władzę królewską</b>), ksenofobia, megalomania narodowa, a przy tym skłonność do hulaszczego życia, <b>pijaństwa</b> i wywoływania <b>bójek</b> oraz niestrudzonego procesowania się o drobne choćby własności ziemskie. Sarmata związany był raczej z <b>wsią</b>, wrogo nastawiony wobec <b>miasta</b> oraz docierających do Polski poprzez miasto nowinek w zakresie filozofii, <b>sztuki</b>, czy <b>nauki</b>. Ostro krytykowany w oświeceniu (Krasicki), typ Sarmaty zyskał sobie sympatię romantyków (Słowacki głosił nawet pochwałę „świętej anarchii”).<br>\r\n\r\n</p>",
"description_pl": "<p>\r\nPrzedstawiciel sarmatyzmu, polskiego ruchu kulturalnego, który głosił, że Polacy (utożsamieni ze <b>szlachtą</b>) wywodzą się od antycznego plemienia walecznych Sarmatów, którzy przybyli nad Wisłę i Dunaj znad Morza Czarnego. Koncepcja ta miała dowodzić starożytności narodu i stanowić podstawę do <b>dumy</b> narodowej oraz poczucia narodowej odrębności. Na tym podłożu ukształtował się ideał Polaka-rycerza, dziedzica cech żołnierskich i <b>sławy</b> dawnych Sarmatów, obrońcy <b>ojczyzny</b> (pobocznie istniał też ideał Sarmaty wiodącego proste, sielskie życie rolnika). Warto zauważyć, że w perspektywie tej koncepcji <b>chłopi</b> polscy stanowili plemię <b>obcych</b>, podbitych i zamienionych w <b>niewolników</b> przez dzielnych wojowników — szlachtę. Prąd ten rozkwitał w wieku XVI i XVII, by dojść do degeneracji w XVIII w. Cechami polskiego szlachcica-Sarmaty stały się: przywiązanie do nieograniczonej wolności osobistej (aż do anarchii, podkopującej <b>władzę królewską</b>), ksenofobia, megalomania narodowa, a przy tym skłonność do hulaszczego życia, <b>pijaństwa</b> i wywoływania <b>bójek</b> oraz niestrudzonego procesowania się o drobne choćby własności ziemskie. Sarmata związany był raczej z <b>wsią</b>, wrogo nastawiony wobec <b>miasta</b> oraz docierających do Polski poprzez miasto nowinek w zakresie filozofii, <b>sztuki</b>, czy <b>nauki</b>. Ostro krytykowany w oświeceniu (Krasicki), typ Sarmaty zyskał sobie sympatię romantyków (Słowacki głosił nawet pochwałę „świętej anarchii”).<br>\r\n\r\n</p>",
"plural": "",
"genre_epoch_specific": false,
"adjective_feminine_singular": "",
"adjective_nonmasculine_plural": "",
"genitive": "",
"collective_noun": ""
}