Dzisiaj aż 13,496 dzieciaków dzięki wsparciu osób takich jak Ty znajdzie darmowe książki na Wolnych Lekturach.
Dołącz do Przyjaciół Wolnych Lektur i zapewnij darmowy dostęp do książek milionom uczennic i uczniów dzisiaj i każdego dnia!
Przypisy
Pierwsza litera: wszystkie | 0-9 | A | B | C | D | E | F | G | H | I | J | K | L | M | N | O | P | Q | R | S | T | U | V | W | X | Y | Z
Według typu: wszystkie | przypisy autorskie | przypisy redaktorów Wolnych Lektur | przypisy źródła
Według kwalifikatora: wszystkie | angielski, angielskie | arabski | architektura | astronomia | białoruski | biologia, biologiczny | botanika | chemiczny | czeski | dawne | ekonomiczny | filozoficzny | fizyka | francuski | frazeologia, frazeologiczny | geografia, geograficzny | geologia | grecki | gwara, gwarowe | hebrajski | historia, historyczny | hiszpański | ironicznie | łacina, łacińskie | literacki, literatura | medyczne | mineralogia | mitologia | mitologia germańska | mitologia grecka | mitologia rzymska | muzyczny | nieodmienny | niemiecki | poetyckie | pogardliwe | portugalski | potocznie | przestarzałe | regionalne | religijny, religioznawstwo | rosyjski | rodzaj żeński | rzadki | staropolskie | teatralny | turecki | ukraiński | węgierski | włoski | wojskowy | żartobliwie | zdrobnienie | żeglarskie
Według języka: wszystkie | polski
Znaleziono 1047 przypisów.
konsystorz (daw.) — kuria biskupia, podległy biskupowi kościelny urząd administracyjny i sądowniczy; do kompetencji sądu konsystorskiego należało np. orzekanie w sprawach o unieważnienie małżeństwa. [przypis edytorski]
konsystorz (daw.) — kuria biskupia, podległy biskupowi kościelny urząd administracyjny i sądowniczy; do kompetencji sądu konsystorskiego należało m.in. orzekanie w sprawach o unieważnienie małżeństwa. [przypis edytorski]
konsystorz (daw.) — kuria biskupia, podległy biskupowi kościelny urząd administracyjny i sądowniczy. [przypis edytorski]
konsystować (daw.) — stacjonować. [przypis edytorski]
konsystować (daw.) — tu: stacjonować. [przypis edytorski]
kontenans (daw.) — pewność siebie. [przypis edytorski]
kontenans (daw., z fr.) — pewność siebie, odwaga. [przypis edytorski]
kontenans (daw., z fr.) — pewność siebie, odwaga. [przypis edytorski]
kontenans (daw., z fr.) — pewność siebie, odwaga. [przypis edytorski]
kontenta (daw.) — zadowolona. [przypis edytorski]
kontenta (daw., z łac.) — zadowolona. [przypis edytorski]
kontent (daw.) — zadowolony. [przypis edytorski]
Wojciech Dembołęcki, Pamiętniki o Lisowczykach czyli przewagi Elearów polskich
(źródło na Platformie Redakcyjnej)
Tadeusz Dołęga-Mostowicz, Bracia Dalcz i S-ka, Bracia Dalcz i S-ka, tom pierwszy
(źródło na Platformie Redakcyjnej)
Klementyna z Tańskich Hoffmanowa, Dziennik Franciszki
Krasińskiej
(źródło na Platformie Redakcyjnej)
Klementyna z Tańskich Hoffmanowa, Dziennik Franciszki
Krasińskiej
(źródło na Platformie Redakcyjnej)
Klementyna z Tańskich Hoffmanowa, Dziennik Franciszki
Krasińskiej
(źródło na Platformie Redakcyjnej)
kontent (daw., z łac.) — zadowolony. [przypis edytorski]
kontenteca (daw., z wł.) — zadowolenie. [przypis edytorski]
kontentować (daw.) — cieszyć, zadowalać. [przypis edytorski]
kontentować (daw.) — zadowalać. [przypis edytorski]
kontentować się (daw.) — być zadowolonym. [przypis edytorski]
kontentujący (daw.) — zadawalający. [przypis edytorski]
konterfekt (daw.) — obrazek, portret. [przypis edytorski]
konterfekt (daw.) — portret, podobizna. [przypis edytorski]
konterfekt (daw.) — portret. [przypis edytorski]
konterfekt (daw.) — portret, wizerunek. [przypis edytorski]
konterfekt (daw.) — wizerunek, portret. [przypis edytorski]
konterfekt (daw., z łac.) — wizerunek, obraz, portret. [przypis edytorski]
kontramarka (daw.) — znaczek, numerek otrzymywany przy oddawaniu ubrania na przechowanie personelowi w teatrze, sali koncertowej itp. [przypis edytorski]
kontramarkarnia (daw.) — szatnia; od kontramarka (daw.): znaczek, numerek otrzymywany przy oddawaniu ubrania na przechowanie personelowi w teatrze, sali koncertowej itp. [przypis edytorski]
kontramarkarnia (daw.) — szatnia. [przypis edytorski]
kontrefekt (daw.) — portret, podobizna. [przypis edytorski]
kontrowersja (daw.) — różnica zdań, rozbieżność stanowisk a. sądów; polemika, spór, dyskusja. [przypis edytorski]
kontusz (daw.) — staropolski strój męski. [przypis edytorski]
konwikcja (daw., z łac.) — przekonanie. [przypis edytorski]
konwikcja (daw., z łac.) — wykazanie, udowodnienie komuś winy; pewność, przekonanie co do czegoś. [przypis edytorski]
kooperatywa (daw.) — spółdzielnia. [przypis edytorski]
kopa (daw.) — 60. [przypis edytorski]
kopa (daw.) — 60 sztuk (5 tuzinów). [przypis edytorski]
kopa (daw.) — 60 sztuk. [przypis edytorski]
kopa (daw.) — sześćdziesiąt. [przypis edytorski]
kopa (daw.) — sześćdziesiąt sztuk; przen.: mnóstwo. [przypis edytorski]
kopa (daw.) — sześćdziesiąt sztuk. [przypis edytorski]
kopasz (daw.) — dziś popr. forma: kopiesz. [przypis edytorski]
kopercaki (gw.) a. koperczaki (daw.) — zaloty; „palić koperczaki” oznacza „zalecać się”. [przypis edytorski]
koperczaki (daw.) — zaloty; palić koperczaki: zalecać się. [przypis edytorski]
koperczaki (daw.) — zaloty. [przypis edytorski]
koperczaki (daw.) — zaloty; stroić koperczaki: zalecać się. [przypis edytorski]
koperczaki (daw.) — zaloty; sunąć w koperczaki: zalecać się. [przypis edytorski]
kopersztych (daw., z niem.) — miedzioryt, rycina. [przypis edytorski]
kopica (daw.) — kopa siana lub zboża. [przypis edytorski]
kopieniak (daw., z węg. köpenyeg) — peleryna, płaszcz bez rękawów. [przypis edytorski]
korab (daw.) — łódź, okręt. [przypis edytorski]
korab (daw.) — okręt. [przypis edytorski]
korab (daw.) — okręt, statek, łódź. [przypis edytorski]
korab (daw.) — okręt, statek. [przypis edytorski]
korab (daw.) — statek, okręt. [przypis edytorski]
korab (daw.) — statek. [przypis edytorski]
korbacz (daw.) — bat, bicz; uderzenie biczem. [przypis edytorski]
korbacz (daw.) — bicz z długim rzemieniem. [przypis edytorski]
korcy (daw.) — dziś D. lm.: korców; korzec: daw. jednostka objętości produktów sypkich (ziarna, mąki itp.), licząca w XIX w. ok. 128 litrów i podzielna na 32 garnce. [przypis edytorski]
korcy (daw.) — dziś forma D.lm.: korców; korzec: daw. jednostka objętości produktów sypkich (ziarna, mąki itp.), licząca w XIX w. ok. 128 litrów i podzielna na 32 garnce. [przypis edytorski]
kord (daw.) — krótki miecz. [przypis edytorski]
kord (daw.) — pierwotnie krótki miecz a. długi nóż, ogólnie: broń sieczna. [przypis edytorski]
kordiał (daw.) — lek wzmacniający serce a. trunek. [przypis edytorski]
kordiał (daw.) — lek wzmacniający serce. [przypis edytorski]
kordiał (daw.) — lek wzmacniający (szczególnie serce; łac. cor, cordis: serce, cordialis: serdeczny); szlachetny trunek. [przypis edytorski]
kordiał (daw.) — lek wzmacniający (szczególnie serce; łac. cor cordis: serce, cordialis: serdeczny); szlachetny trunek. [przypis edytorski]
kordiał (daw.) — lek wzmacniający (szczególnie serce; od łac. cordialis: serdeczny); później: wyborny trunek. [przypis edytorski]
kordiał (daw.) — mocny trunek lub lek na serce. [przypis edytorski]
kordiał (daw.) — wzmacniający trunek lub lekarstwo w płynie. [przypis edytorski]
kordiał (daw.; z łac. cor, cordis: serce) — mocny trunek; niegdyś: przyrządzana na ziołach nalewka uważana za lek wzmacniający serce. [przypis edytorski]
kordialny (daw.) — serdeczny. [przypis edytorski]
korduan (daw.) — kurdyban, garbowana skóra zdobiona wytłoczeniami, malowana we wzory i złocona a. srebrzona, używana daw. jako obicie mebli. [przypis edytorski]
kornie (daw.) — pokornie. [przypis edytorski]
kornie (daw.) — z szacunkiem. [przypis edytorski]
kornutański (daw.) — zdradzany przez żonę; rogacz. [przypis edytorski]
korny (daw.) — skrócone: pokorny; por. korzyć się przed kim. [przypis edytorski]
korowaj (daw.) — świąteczne pieczywo; ciasto. [przypis edytorski]
korporacyj (daw.) — dziś popr. forma D.lm: korporacji. [przypis edytorski]
korpulencja (daw.) — otyłość. [przypis edytorski]
koryfej (daw.) — koryfeusz, przewodnik chóru w teatrze starogreckim; przen.: lider, przodownik nowych działań w jakimś środowisku, zwłaszcza artystycznym lub naukowym. [przypis edytorski]
korzec (daw.) — naczynie służące do pomiaru zboża, tu: przen. w nawiązaniu do wersetu z Ewangelii św. Mateusza: „Nikt nie zapala światła i nie stawia go w ukryciu ani pod korcem, lecz na świeczniku, aby jego blask widzieli ci, którzy wchodzą”. [przypis edytorski]
kośba (daw.) — koszenie. [przypis edytorski]
kośba (daw.) — żniwa. [przypis edytorski]
kośba (daw.) — żniwo, tu przenośnie: wojna, walka. [przypis edytorski]
kość pacierzowa (daw.) — kręgosłup. [przypis edytorski]
kościarz (daw.) — człowiek zbierający kości, handlujący kośćmi. [przypis edytorski]
koście (daw., gw.) — kości (M. i B. lm). [przypis edytorski]
kościej (daw.) — szkielet. [przypis edytorski]
kosa (daw.) — długie, splecione włosy; warkocz. [przypis edytorski]
kosa (daw., gw.) — warkocz. [przypis edytorski]
kosa (daw.; tu forma D. lm: kós) — warkocz. [przypis edytorski]
kosa (daw.) — warkocz. [przypis edytorski]
kosisty (daw.) — uzbrojony w kosę. [przypis edytorski]
koso (daw.) — krzywo. [przypis edytorski]
kosołapy (daw.) — o krótkich rękach. [przypis edytorski]
kostera (daw.) — gracz w kości, hazardzista. [przypis edytorski]
kostera (daw.) — gracz w kości, hazardzista. [przypis edytorski]
kostera (daw.) — ryzykant, hazardzista, szuler, awanturnik. [przypis edytorski]
kosterski (daw.) — typowy dla graczy w kości, hazardzistów. [przypis edytorski]
kosterstwo (daw.) — hazard; częste granie w kości lub w karty, rujnujące grającego lub nieuczciwe. [przypis edytorski]
kostyra (daw.) — gracz w kości, hazardzista. [przypis edytorski]
kosy (daw.) — krzywy, także: zezowaty. [przypis edytorski]
