Potrzebujemy Twojej pomocy!
Na stałe wspiera nas 474 czytelników i czytelniczek.
Niestety, minimalną stabilność działania uzyskamy dopiero przy 500 regularnych darczyńców. Dorzucisz się?
Przypisy
Pierwsza litera: wszystkie | 0-9 | A | B | C | D | E | F | G | H | I | J | K | L | M | N | O | P | Q | R | S | T | U | V | W | X | Y | Z
Według typu: wszystkie | przypisy autorskie | przypisy redaktorów Wolnych Lektur | przypisy źródła | przypisy tłumacza
Według kwalifikatora: wszystkie | anatomiczne | angielski, angielskie | architektura | astronomia | białoruski | biologia, biologiczny | czeski | dopełniacz | dawne | filozoficzny | francuski | geologia | grecki | gwara, gwarowe | handel, handlowy | hebrajski | historia, historyczny | hiszpański | łacina, łacińskie | literacki, literatura | medyczne | mitologia | mitologia grecka | mitologia rzymska | muzyczny | niemiecki | poetyckie | pogardliwe | portugalski | potocznie | prawo, prawnicze | przenośnie | przestarzałe | przysłowiowy | regionalne | religijny, religioznawstwo | rodzaj nijaki | rosyjski | rodzaj żeński | rzadki | staropolskie | starożytny | turecki | ukraiński | węgierski | włoski | wojskowy | żartobliwie | żeglarskie | zoologia
Według języka: wszystkie | English | français | Deutsch | lietuvių | polski
Znaleziono 8699 przypisów.
Minos (mit. gr.) — król i prawodawca Krety. [przypis edytorski]
Minos (mit. gr.) — syn Zeusa i Europy, za życia władca Krety, po śmierci wraz z bratem Radamantysem sędzia zmarłych. [przypis edytorski]
Minos (mit. gr.) — wielki władca Krety, mecenas sztuki, wspierał genialnego konstruktora Dedala, ale nie zezwalał mu na opuszczenie wyspy. Dedal skonstruował skrzydła, na których uciekł do Aten, ale podczas lotu stracił syna, Ikara. [przypis edytorski]
Minos (mit. gr.) — władca Krety, później sędzia w krainie zmarłych; wg mitu uwięził Dedala, ale ten odleciał z wyspy na własnoręcznie wykonanych skrzydłach. [przypis edytorski]
Minos, Radamantys, Ajakos (mit. gr.) — trzej królowie zaszczyceni w nagrodę za sprawiedliwe rządy godnością sędziów zmarłych w Hadesie. [przypis edytorski]
Minos — [tu:] parlament. [przypis tłumacza]
Minos — według mitu starożytności pogańskiej, sędzia umarłych; poeta, chcąc powiększyć zgrozę obrazu piekła, zrobił go potwornym i przydał mu ogon. Ta fantastyczna postać nie jest wszakże dowolnym wymysłem poety, ma swój cel i znaczenie. Albowiem okropności miejsca i zgrozie, jaką grzech w pobożnej duszy chrześcijańskiej obudza, najściślej odpowiada. [przypis redakcyjny]
Minos — w mitologii greckiej król i prawodawca Krety, sędzia zmarłych w Hadesie, heros. [przypis edytorski]
Minotaur (mit. gr.) — potwór, człowiek z głową byka, mieszkający w Labiryncie na Krecie, zabity przez bohaterskiego Tezeusza. [przypis edytorski]
Minotaur (mit. gr.) — potwór, pół byk, pół człowiek trzymany w Labiryncie na Krecie i żywiony ludzkim mięsem, zabity przez bohaterskiego Tezeusza. [przypis edytorski]
Minotaur — postać z mit. gr.; pół byk, pół człowiek trzymany w labiryncie i żywiony ludzkim mięsem; zrodzony ze związku Pazyfae, żony Minosa, i byka zesłanego przez Posejdona; Minos obiecał złożyć zwierzę w ofierze, ale nie dotrzymał obietnicy; Posejdon zemścił się sprawiając, że Pazyfae zapałała do byka miłością; mit ten symbolizuje oddanie, podporządkowanie poprzez złożenie w ofierze młodej kobiety i młodego mężczyzny. [przypis edytorski]
Minotaur, zła spuścizna po niecnej Wenerze — tj. po niecnej miłości. [przypis edytorski]
M.in. Owidiusz, por. szerzej S. Grzybowski, Prawo autorskie w systemie prawa, [w:] S. Grzybowski, A. Kopff, J. Serda, Zagadnienia prawa autorskiego, Warszawa 1973, s. 38. [przypis autorski]
minstrel (daw.) — dworski śpiewak lub recytator poezji. [przypis edytorski]
minstrel (daw.) — śpiewak, poeta. [przypis edytorski]
minstrel — dworski śpiewak, recytator i autor poezji. [przypis edytorski]
Minstrel (frz.) — ménestrel, fahrende Sänger nichtadligen Standes. [przypis edytorski]
minstrel — śrdw. muzyk, śpiewak i poeta. [przypis edytorski]
minstrel — śrdw. wędrowny śpiewak i poeta. [przypis edytorski]
minstrel — średniowieczny śpiewak; tu: użycie żartobliwe. [przypis edytorski]
minstrel — średniowieczny wędrowny śpiewak i recytator poezji. [przypis edytorski]
minstrel — wędrowny śpiewak. [przypis edytorski]
mintyti — galvoti. [przypis edytorski]
Minucius Felix, Marcus (zm. ok. 250) — jeden z najwcześniejszych łacińskich apologetów chrześcijaństwa; tworzył przypuszczalnie między 150 a 270 r., dziś znany wyłącznie jako autor dialogu na temat chrześcijaństwa Octavius, w którym rozmawiają poganin Caecilius Natalis oraz chrześcijanin Octavius Januarius, wykorzystując argumenty zaczerpnięte z Cycerona (gł. z De natura deorum) oraz apologetyki greckiej. [przypis edytorski]
minucjarz (starop.) — układający kalendarze, tj. minucje; astronom, astrolog. [przypis edytorski]
minucje (daw.) — kalendarz. [przypis redakcyjny]
minucyjarz — ten, co pisze kalendarze i przepowiednie pogody. [przypis redakcyjny]
Minus (…) cogitatio — Quintilianus, Institutio oratoria, I, 12. [przypis tłumacza]
minus diligo, posthabeo, non colo, nihil facio (łac.) — mniej kocham, mniejszą przykładam wagę, nie dbam, nic nie robię. [przypis edytorski]
minus (…) successerat — Martialis Epigrammaton, VIII. [przypis tłumacza]
minuta (daw.) — brudnopis dokumentu, zawierający tekst przed jego zatwierdzeniem. [przypis edytorski]
Minutatim (…) aetas — Lucretius, De rerum natura, II, 1131. [przypis tłumacza]
minutissima quaeque arcana (łac.) — najdrobniejsze nawet tajemnice. [przypis redakcyjny]
minutissima stipula (łac.) — drobniutkie ździebełko. [przypis redakcyjny]
minuty (daw.) — wypisy z akt. [przypis edytorski]
minykas — vienuolis (zokoninkas); kryžiokai buvo vienuoIiai-karžygiai. [przypis edytorski]
Minyowie — plemię przedgreckie zamieszkujące Beocję, później wyparte do Azji Mniejszej. [przypis edytorski]
Miód i szarańcza karmiły Chrzciciela (…) co z Ewangelii poznałeś — Ewangelia św. Marka, rozdz. 1, w. 6. [przypis redakcyjny]
miód sycony — miód pitny; uzyskany przez fermentację tradycyjny napój alkoholowy. [przypis edytorski]
mio caro (wł.) — mój drogi. [przypis edytorski]
miocen — epoka geologiczna trwająca od 23,03 mln do 5,333 mln lat temu, charakteryzująca się gwałtownym wypiętrzaniem łańcuchów górskich. [przypis edytorski]
miocen (geol.) — pierwsza epoka neogenu, w której powstawały wielkie łańcuchy górskie. [przypis edytorski]
miocen (geol.) — starsza epoka neogenu, stanowiącego młodszy podokres trzeciorzędu, ok. 23–5 mln lat temu. [przypis edytorski]
miocen (geol.) — starsza epoka neogenu, w której powstawały wielkie łańcuchy górskie, ok. 23–5 mln lat temu. [przypis edytorski]
miodek — tu: miód pitny, gatunek napoju alkoholowego. [przypis edytorski]
miodny — słodki (jak miód). [przypis edytorski]
Miodogórze — tak nazywano mieszkanie Narcyzy Żmichowskiej na poddaszu domu zaprzyjaźnionej rodziny Grabowskich przy ul. Miodowej 3 w Warszawie. [przypis edytorski]
miodojady (biol.) — rodzina ptaków z rzędu wróblowych, występujących w Australii, na Nowej Gwinei i wyspach Pacyfiku, żywiących się nektarem, owadami i owocami. [przypis edytorski]
Miodowa — przy ul. Miodowej (która wówczas zaczynała się przy ul. Senatorskiej; przedłużenie Miodowej do Krakowskiego Przedmieścia nastąpiło pod koniec roku 1887) w dawnym pałacu Paca mieścił się od r. 1875 Sąd Okręgowy. (Nazwa od gen. Ludwika Paca, który przebudował go w r. 1823; pałac wypalony w r. 1944 jest obecnie całkowicie odbudowany. Mieści się tu Ministerstwo Zdrowia i Opieki Społecznej). [przypis redakcyjny]
miodowar — wytwórca napoju alkoholowego z miodu (por. piwowar). [przypis edytorski]
miodownik — ciasto przyprawne miodem. [przypis redakcyjny]
miodownik — rodzaj ciasta. [przypis edytorski]
mioł (gw.) — miał. [przypis edytorski]
Miolan-Carvalho, Caroline (1827–1895) — francuska śpiewaczka operowa, sopran. [przypis edytorski]
mio padre (wł.) — mój ojciec. [przypis edytorski]
miopizm właśc. miopia (med.) — krótkowzroczność. [przypis edytorski]
miotać — rzucać. [przypis edytorski]
miotać się w co (starop.) — rzucać się w co; 3. os. lp: miece: miota, rzuca, ciska. [przypis edytorski]
miotać (starop.) — rzucać. [przypis edytorski]
miotać — tu: miotać się, rzucać się. [przypis edytorski]
miotali do świątyni leniwy ogień — właściwie: rzucili do Przybytku ociągający się ogień, ἐπὶ τὸν ναὸν βραδῦνον τὸ πῦρ. [przypis tłumacza]
miotła (daw. forma) — dziś: miotała; rzucała. [przypis edytorski]
miotłem — pomiotłem [bezwolnym narzędziem; red. WL]. [przypis redakcyjny]
miotły (daw.) — dziś popr. forma 3. os. lm cz. przeszł.: miotały; ciskały. [przypis edytorski]
Mi perdonate (wł.) — proszę mi wybaczyć. [przypis edytorski]
Mirabeau, Barnave, Condorcet i Brissot, Lafayette, Petion, Klotz, Danton i Marat, […] Joubert, Hoche, Marceau — politycy z czasów Rewolucji Francuskiej. [przypis edytorski]
Mirabeau, Gabriel de (1749–1791) — przywódca szlachty opozycyjnej i wielkiej burżuazji podczas rewolucji 1789 r., przekupiony przez dwór królewski, prowadził dwulicową grę. [przypis edytorski]
Mirabeau Honoré (1749–1791) — mówca i mąż stanu doby rewolucji francuskiej. [przypis edytorski]
Mirabeau, Honoré Gabriel Riqueti (1749–1791) — działacz i pisarz polityczny z czasów Rewolucji Francuskiej, zdobył popularność jako świetny mówca i dziennikarz. [przypis edytorski]
Mirabeau, Honoré Gabriel Riqueti (1749–1791) — polityk i pisarz z czasów Rewolucji Francuskiej. [przypis edytorski]
Mirabeau, Honoré Gabriel Riqueti de (1749–1791) — ważny polityk rewolucji francuskiej, członek Stanów Generalnych, przewodniczący Zgromadzenia Narodowego, pisarz. [przypis edytorski]
Mirabeau, Honoré Gabriel Riqueti de (1749–1791) — wpływowy polityk i pisarz francuski. [przypis edytorski]
Mirabeau ojciec, właśc. Victor de Riqueti, hrabia de Mirabeau (1715–1789) — francuski ekonomista szkoły fizjokratycznej; ojciec Honoré Gabriela Riqueti de Mirabeau, wpływowego polityka rewolucji francuskiej i pisarza politycznego. [przypis edytorski]
mirabile dictu (łac.) — aż dziw powiedzieć. [przypis edytorski]
mirabile dictu (łac.) — aż dziw powiedzieć; rzecz zadziwiająca. [przypis edytorski]
mirabile (łac.) — dziwne. [przypis redakcyjny]
mirabilia (łac.) — cuda, osobliwości. [przypis edytorski]
mirabilia (łac.) — cuda. [przypis redakcyjny]
mirabilia (łac.) — cuda, rzeczy godne podziwu, zdumiewające, osobliwe. [przypis edytorski]
mirabiliter (łac.) — na podziw; wymyslnie. [przypis redakcyjny]
mirabilium (łac.) — cud, rzecz zadziwiająca, osobliwość. [przypis edytorski]
miracolo di natura (wł.) — cud natury. [przypis edytorski]
miraculum (łac., r.n.) — cud. [przypis edytorski]
miraculum sigillum mendacii (łac.) — cud (to) oznaka kłamstwa. [przypis edytorski]
mirador (hiszp.) — wykusz, element architektoniczny w postaci poszerzającego przylegające pomieszczenie, nakrytego osobnym daszkiem balkonu z oknami, który wystaje ze ściany budynku na pewnej wysokości nad ziemią, dzięki czemu można lepiej obserwować, co dzieje się na ulicy poniżej. [przypis edytorski]
miradori (hiszp.) — kryty balkon. [przypis edytorski]
mirakulozny (z łac. miraculum: cud) — cudowny. [przypis edytorski]
Mira Lunardu che fa lu criadu de sua mugiera — Patrzcie na Lunarda, który został lokajem swej żony. [przypis edytorski]
mi rammento giá (wł.) — już sobie przypominam. [przypis edytorski]
Miramur (…) fallentia — Seneca, Epistulae morales ad Lucilium, 118. [przypis tłumacza]
Miranda de Ebro — hiszpańskie miasto nad rzeką Ebro, na północy prowincji Burgos. [przypis edytorski]
Miranda — imię to pochodzi od łac. przymiotnika mirandus: cudowny, zadziwiający; stanowi nawiązanie do bohaterki Burzy Shakespeare'a. [przypis edytorski]
Miranda, Kaliban — postacie ze sztuki Szekspira pt. Burza. Kaliban, dziki, zdeformowany syn wiedźmy, mieszkał samotnie na wyspie, zanim wylądował na niej książę Prospero ze swą piękną córką Mirandą. [przypis edytorski]
Mirandola, Franciszek, właśc. Franciszek Pik (1871–1930) — poeta, prozaik, tłumacz. [przypis edytorski]
Mira — tak zwana okolica blisko Padwy. [przypis redakcyjny]
Mirate, signori, questo e sangue Pelasgo (wł.) — patrzcie, panowie, oto krew Pelazgów. Pelazgowie: lud zamieszkujący Grecję i wyspy na Morzu Egejskim przed przybyciem Greków. [przypis edytorski]
mirava — merija, vietos valdžia. [przypis edytorski]
Mira, właśc. Liebeskind, Miriam — siostra Dolka, członkini żydowskiego ruchu oporu; zginęła w styczniu 1943 r. [przypis edytorski]
Mirbeau, Octave (1848–1917) — francuski pisarz, dramaturg i krytyk sztuki; autor m.in. powieści Dziennik panny służącej (1900). [przypis edytorski]
Mirbeau, Paul Adam, Margeuritte — Octave Mirbeau (1848–1917), Paul Adam (1862–1920), Paul Margueritte (1860–1918), pisarze francuscy. [przypis edytorski]
