Wesprzyj Wolne Lektury 1,5% podatku — to nic nie kosztuje! Wpisz KRS 00000 70056 i nazwę fundacji Wolne Lektury do deklaracji podatkowej. Masz czas tylko do końca kwietnia :)
Przypisy
Pierwsza litera: wszystkie | 0-9 | A | B | C | D | E | F | G | H | I | J | K | L | M | N | O | P | Q | R | S | T | U | V | W | X | Y | Z
Według typu: wszystkie | przypisy autorskie | przypisy redaktorów Wolnych Lektur | przypisy źródła | przypisy tłumacza
Według kwalifikatora: wszystkie | angielski, angielskie | architektura | białoruski | biologia, biologiczny | botanika | chemiczny | dawne | filozoficzny | francuski | frazeologia, frazeologiczny | geologia | grecki | gwara, gwarowe | hebrajski | hiszpański | język, językowy, językoznawstwo | łacina, łacińskie | literacki, literatura | liczba mnoga | matematyka | mitologia | mitologia grecka | mitologia rzymska | muzyczny | niemiecki | poetyckie | pogardliwe | polityczny | portugalski | potocznie | przestarzałe | przysłowiowy | regionalne | religijny, religioznawstwo | rodzaj nijaki | rosyjski | rodzaj żeński | środowiskowy | staropolskie | turecki | ukraiński | węgierski | włoski | wojskowy | żartobliwie | zdrobnienie | żeglarskie
Według języka: wszystkie | polski
Znaleziono 672 przypisów.
dubeltowy (daw.) — podwójny. [przypis edytorski]
Ducha wartogłowa (daw.) — ducha niezrównoważenia, lekkomyślności; w tłum. Wujka: „ducha wichrowatego”, w BT: „ducha obłędu”. [przypis edytorski]
duchem być sądząc wodę lub płomyki (daw.) — we współczesnej składni: sądząc, że duchem jest woda lub płomyki; nawiązanie do różnych szkół staroż. greckiej filozofii przyrody: Tales z Miletu (ok. 620 p.n.e. – ok. 540 p.n.e.) uznawał za pierwotną zasadę świata wodę, zaś Heraklit z Efezu (ok. 540 p.n.e. – ok. 480 p.n.e.) ogień. [przypis edytorski]
duchem (daw.) — szybko, bez zwłoki. [przypis edytorski]
duchem (daw.) — szybko, co tchu. [przypis edytorski]
duchem (daw.) — szybko. [przypis edytorski]
duchna (daw.) — pierzyna. [przypis redakcyjny]
dudek (daw.) — głupek. [przypis edytorski]
dudek (daw.) — głupiec. [przypis edytorski]
dudek (daw., pot.) — głupek. [przypis edytorski]
dudek (daw., pot.) — głupiec. [przypis edytorski]
Honoré de Balzac, Stracone złudzenia, Wielki człowiek z prowincji w Paryżu
(źródło na Platformie Redakcyjnej)
dudy w miech (daw., przysł.) — tracić rezon, pokornieć. [przypis edytorski]
duenna (daw., z hiszp. dueña) — ochmistrzyni, dama do towarzystwa młodej kobiety, towarzysząca jej w wyjściach poza dom; przyzwoitka. [przypis edytorski]
duenna (daw., z hiszp. dueña) — ochmistrzyni, dama do towarzystwa młodej kobiety, towarzysząca jej w wyjściach poza dom; przyzwoitka. [przypis edytorski]
dufać (daw.) — dziś: ufać. [przypis edytorski]
dufać (daw.) — nazbyt wierzyć we własne siły. [przypis edytorski]
dufać (daw.) — ufać, mieć nadzieję. [przypis edytorski]
dufać (daw.) — ufać. [przypis edytorski]
dufać (daw.) — ufać, wierzyć, pokładać nadzieję. [przypis edytorski]
dufać (daw.) — ufać, wierzyć, pokładać nadzieję. [przypis redakcyjny]
dufać (daw.) — ufać, wierzyć. [przypis edytorski]
dufać (daw.) — ufać, zwłaszcza nadmiernie. [przypis edytorski]
dufać (daw.) — ufać, zwłaszcza nadmiernie; wierzyć. [przypis edytorski]
dufać (daw.) — ufać, zwł. nadmiernie. [przypis edytorski]
dufałość (daw.) — zaufanie. [przypis edytorski]
dufność (daw.) — pycha, nadmierne zaufanie we własne siły. [przypis edytorski]
dufny (daw.) — cechujący się nadmierną pewnością siebie. [przypis edytorski]
dumca (daw.) — pyszałek; postępowaniem takim zasłynął później Tyzenhaus, podskarbi wielki litewski za Stanisława Augusta (upadł w r. 1780). [przypis redakcyjny]
dumka (daw.) — wymysł, mniemanie. [przypis edytorski]
dumy (daw.) — myśli, rozmyślania. [przypis edytorski]
dunąć (daw.) — uciec. [przypis edytorski]
dunka (daw.) — duńska rękawiczka, z delikatnej skóry, obróconej gładką stroną do wewnątrz. [przypis edytorski]
dur (daw.) — gorączka, choroba (por. „dur brzuszny”). [przypis edytorski]
dur (daw.) — odurzenie; obłęd; środek odurzający. [przypis edytorski]
dur (daw.) — stan odurzenia, obłęd, choroba. [przypis edytorski]
dur (daw.) — zamroczenie umysłu, odurzenie. [przypis edytorski]
durny (daw.) — głupi, szalony. [przypis redakcyjny]
durny (daw.) — szalony. [przypis edytorski]
durny (daw.) — szalony. [przypis redakcyjny]
durować (daw.) — szaleć. [przypis redakcyjny]
durzą (gw., daw.) — mącą, okłamują. [przypis autorski]
durzyć (daw.) — zwodzić, bałamucić. [przypis edytorski]
durzyć (daw.) — zwodzić, oszukiwać. [przypis edytorski]
durzyć głowę (komuś) (daw.) — zawracać głowę. [przypis edytorski]
durzyć kogoś (daw.) — zwodzić, oszukiwać, bałamucić, zawracać głowę. [przypis edytorski]
duser (daw.) — pochwała, komplement. [przypis edytorski]
dusery (daw.) — pochlebstwa, słodkie słówka, komplementy. [przypis edytorski]
duszą kichnąć (daw., pot.) — umrzeć. [przypis redakcyjny]
dusza* (daw.) — w znaczeniu: „żywe stworzenie”; dawniej duszami nazywano ludzi, np. szlachcic posiadał wieś z określoną ilością dusz, czyli chłopów; jedną (…) duszą (…) ubyło: z jedną duszą ubyło. Jerzy Axer przekonująco dowodził, że jest to niejako odpowiedź na cytat z listu, który otrzymał Cicero od swojego przyjaciela Serwiusza Sulpicjusza. Przyjaciel pytał Cycerona cierpiącego po śmierci córki Tulii: „in unius (Jedną) mulierculae animula (maluczką duszą) [si] iactura facta est (ubyło), tanto opere [commoveris] (tak wiele)?”. Postać i dzieło Cycerona są ważne również w Trenie XVI i XIX. [przypis redakcyjny]
duszko (daw.) — zwrot wskazujący na serdeczne uczucia wobec drugiej osoby (dziś powiedzielibyśmy: „skarbie”, „kochanie”). [przypis edytorski]
duszne (daw.) — dziś: duchowe. [przypis edytorski]
duszne (gw., daw.) — sprawy duszy, ducha, duchowne. [przypis autorski]
dusznie (daw.) — duchowo, na duszy. [przypis edytorski]
dusznie (daw.) — dziś popr. forma: duchowo; w sferze duchowej. [przypis edytorski]
dusznie (daw.) — koniecznie. [przypis edytorski]
dusznie (daw.) — koniecznie; szybko. [przypis edytorski]
duszny (daw.) — duchowy, dotyczący duszy. [przypis edytorski]
duszny (daw.) — duchowy; dotyczący duszy. [przypis edytorski]
duszny (daw.) — duchowy. [przypis edytorski]
duszny (daw.) — duchowy, związany z duszą. [przypis edytorski]
duszny (daw.) — duchowy; związany z duszą. [przypis edytorski]
duszny (daw.) — dziś: duchowy. [przypis edytorski]
duszny (daw.) — odbywający się w duszy; duchowy. [przypis edytorski]
duszny (daw.) — odnoszący się do duszy; duchowy. [przypis edytorski]
duszny (daw.) — tu: duchowy. [przypis edytorski]
duszny (daw.) — tu: duchowy, żywiony w głębi duszy. [przypis edytorski]
duszny (daw.) — właściwy duszy; dziś: duchowy. [przypis edytorski]
dutepas (daw.) — ucieczka. [przypis redakcyjny]
duża (daw.) — tu: dużo. [przypis edytorski]
dużanie (daw.) — zmaganie; od: dużać się: siłować się, mocować się, zmagać. [przypis edytorski]
dużo (daw.) — silnie, moc. [przypis redakcyjny]
dużość (daw.) — siła, moc. [przypis redakcyjny]
duższy (daw.) — silny; najduższy: najsilniejszy. [przypis redakcyjny]
duży (daw.) — silny; [duższy: silniejszy]. [przypis redakcyjny]
duży (daw.) — silny; [najduższy: najsilniejszy]. [przypis redakcyjny]
duży (daw.) — silny; najduższy: najsilniejszy [przypis redakcyjny]
duży (daw.) — silny; najduższy: najsilniejszy. [przypis redakcyjny]
duży (daw.) — silny; najduższy: najsilniejszy. [przypis redakcyjny]
duży (daw.) —- silny; [najduższy: najsilniejszy]. [przypis redakcyjny]
duży (daw.) — silny. [przypis redakcyjny]
duży (daw.) — silny. [przypis redakcyjny]
dwa a dwa (daw.) — dwa razy dwa. [przypis edytorski]
dwaj orłowie (daw.) — dawna forma lm rzeczownika orzeł, dziś: dwa orły. [przypis edytorski]
dwie chorób, dwie dżum (daw.) — dziś popr. składnia z M. (zam. D.): dwie choroby, dwie dżumy. [przypis edytorski]
dwie lecie (daw.) — dwa lata. [przypis edytorski]
dwie mocy (daw.) — dziś popr. forma: dwie moce. [przypis edytorski]
dwie niedzieli (daw.) — dwa tygodnie. [przypis edytorski]
dwie sióstr za mężami (daw.) — dwie siostry zamężne. [przypis edytorski]
dwie szklanek (daw.) — dziś popr. forma B. lm: dwie szklanki. [przypis edytorski]
dwoje prawo (daw.) — podwójne prawo. [przypis edytorski]
dwoje żniwo (daw.) — podwójne żniwo. [przypis edytorski]
dwornia (daw.) — służba dworska. [przypis edytorski]
dworność (daw.) — wykwintność, wytworność zachowania. [przypis edytorski]
dworny (daw.) — tu: dworski, związany z dworem, należący do dworu. [przypis edytorski]
dworny (daw.) — uprzejmy, elegancki. [przypis edytorski]
dworować (daw.) — kpić, żartować. [przypis edytorski]
dworować (daw.) — żartować, kpić. [przypis edytorski]
dworować (daw.) — żartować, naśmiewać się, kpić. [przypis edytorski]
dworować (daw.) — żartować, naśmiewać się. [przypis edytorski]
dworować (daw.) — żartować. [przypis edytorski]
