Potrzebujemy Twojej pomocy!
Na stałe wspiera nas 471 czytelników i czytelniczek.
Niestety, minimalną stabilność działania uzyskamy dopiero przy 500 regularnych darczyńców. Dorzucisz się?
Przypisy
Pierwsza litera: wszystkie | 0-9 | A | B | C | D | E | F | G | H | I | J | K | L | M | N | O | P | Q | R | S | T | U | V | W | X | Y | Z
Według typu: wszystkie | przypisy autorskie | przypisy redaktorów Wolnych Lektur | przypisy źródła | przypisy tłumacza
Według kwalifikatora: wszystkie | angielski, angielskie | arabski | białoruski | biologia, biologiczny | botanika | chemiczny | dawne | filozoficzny | francuski | frazeologia, frazeologiczny | geologia | grecki | gwara, gwarowe | hebrajski | historia, historyczny | hiszpański | holenderski | łacina, łacińskie | literacki, literatura | matematyka | mitologia | mitologia grecka | mitologia rzymska | muzyczny | niemiecki | pogardliwe | portugalski | potocznie | przenośnie | przestarzałe | przysłowiowy | regionalne | rosyjski | staropolskie | turecki | ukraiński | węgierski | włoski | wojskowy | żartobliwie | zoologia
Według języka: wszystkie | Deutsch | lietuvių | polski
Znaleziono 4901 przypisów.
guma (daw., pot.) — dorożka na kołach obciągniętych gumą. [przypis edytorski]
guma (daw. pot.) — dorożka na kołach obciągniętych gumą. [przypis edytorski]
gumbas — maras. [przypis edytorski]
gumbas — nuo sumušimo iššokęs kūno kietulys. [przypis edytorski]
gumelastyka (daw.) — kauczuk, guma. [przypis edytorski]
gumienny, co w mierze — do obowiązków gumiennego należało kontrolowanie miary dostawianych lub wydzielanych z pańskiego spichrza plonów. [przypis redakcyjny]
gumienny — dozorca robót w obejściu gospodarskim. [przypis redakcyjny]
Gumilow, Nikołaj (1886–1921) — rosyjski poeta, przedstawiciel akmeizmu, mąż Anny Achmatowej. [przypis edytorski]
gummelastyka — guma, kauczuk. [przypis edytorski]
Gumniska — dawniej wieś, obecnie część Tarnowa. [przypis edytorski]
gumno — budynek do składowania niewymłóconego zboża. [przypis edytorski]
gumno — budynek, gdzie składowano zboże przed wymłóceniem. [przypis edytorski]
gumno — budynek gospodarczy, służący do przechowywania zboża przed wymłóceniem go. [przypis edytorski]
gumno — budynek, w którym składało się zboże przed wymłóceniem. [przypis edytorski]
gumno — budynek, w którym składane było zboże przed wymłóceniem. [przypis edytorski]
gumno — budynek, w którym składano zboże przed wymłóceniem. [przypis edytorski]
gumno — część gospodarstwa wiejskiego, gdzie młócono i przechowywano zboże, niekiedy obejmująca stodołę, spichlerz itp., czasem oznaczająca klepisko. [przypis edytorski]
gumno — część gospodarstwa wiejskiego, gdzie młócono i przechowywano zboże, niekiedy obejmująca stodołę, spichlerz itp., niekiedy oznaczająca klepisko. [przypis edytorski]
gumno — część gospodarstwa wiejskiego przeznaczona na młócenie zboża lub na budynki gospodarcze. [przypis edytorski]
gumno (daw.) — budynek, w którym składa się zboże przed młóceniem. [przypis redakcyjny]
gumno (daw.) — magazyn: budynek, w którym składano zboże przed wymłóceniem. [przypis edytorski]
gumno (daw.) — stodoła, spichlerz. [przypis edytorski]
gumno — miejce młócenia zboża; podwórze wraz z budynkami gospodarskimi. [przypis edytorski]
gumno — podwórze między zabudowaniami gospodarskimi. [przypis redakcyjny]
gumno (przestarz.) — podwórze gospodarskie wraz z budynkami gospodarskimi. [przypis edytorski]
gumno (przestarz.) — stodoła; klepisko, czyli plac w stodole z twardo ubitej ziemi; a. podwórze w gospodarstwie wraz z budynkami gospodarskimi. [przypis redakcyjny]
gumno — stodoła. [przypis edytorski]
gumno — tu: budynek, w którym składano zboże przed wymłóceniem; określenie to odnosiło się również niekiedy do placu twardo ubitej ziemi w stodole, gdzie młócono zboże cepami. [przypis edytorski]
gumno — tu: podwórze gospodarstwa. [przypis edytorski]
gumy — dorożki, pełniące rolę dzisiejszych taksówek, dzieliły się na dwie kategorie w zależności od budowy ich kół: starsze miały koła z metalu, więc tocząc się po bruku hałasowały i trzęsły, a nowsze i bardziej luksusowe jeździły na kołach z gumy. Opony pneumatyczne wynaleziono w 1846 r., a do masowej produkcji weszły w końcu XIX w. [przypis edytorski]
guńka (starop.) — derka, koc. [przypis redakcyjny]
guńka — wierzchnie okrycie męskie noszone przez górali z Podhala. [przypis edytorski]
Gundolf, Friedrich właśc. Gunderfinger, Friedrich Leopold (1880–1931) – niemiecki krytyk literacki. [przypis edytorski]
gunia a. guńka — samodziałowa kurtka góralska. [przypis edytorski]
gunia — góralskie odzienie wierzchnie. [przypis edytorski]
gunia — kurta męska z wełnianego, samodziałowego sukna, ze stójką, spinana pod szyją ozdobnie, niekiedy haftowana; należy m. in. do tradycyjnego stroju górali podhalańskich. [przypis edytorski]
gunia — męskie odzienie wierzchnie górali karpackich; płaszcz o kroju poncza z szerokimi rękawami, wykonany z grubego, spilśnionego sukna. [przypis edytorski]
gunia — męskie odzienie wierzchnie górali karpackich: płaszcz o kroju poncza z szerokimi rękawami, wykonany z grubego, spilśnionego sukna. [przypis edytorski]
gunia — męskie odzienie wierzchnie górali; płaszcz o kroju poncza z szerokimi rękawami, wykonany z grubego, spilśnionego sukna. [przypis edytorski]
gunia — męskie odzienie wierzchnie górali: płaszcz o kroju poncza z szerokimi rękawami, wykonany z grubego, spilśnionego sukna. [przypis edytorski]
gunia — rodzaj kurtki z wełnianego samodziału. [przypis edytorski]
gunia — sukmana góralska, sukienna kurtka z grubej wełny. [przypis edytorski]
gunia — wełniana kurtka. [przypis redakcyjny]
gunia — wierzchnie okrycie chłopskie. [przypis edytorski]
gunia — wierzchnie okrycie męskie noszone przez górali z Podhala. [przypis edytorski]
gunia — wierzchnie okrycie męskie. [przypis edytorski]
guodojamas — gerbiamas. [przypis edytorski]
guodonė — pagarba, garbė. [przypis edytorski]
guodonė — pagarba. [przypis edytorski]
guodoti — gerbti. [przypis edytorski]
guodotina — brangioji. [przypis edytorski]
gura (starop. forma ort.) — dziś popr.: góra. [przypis edytorski]
gurbić — marszczyć, tworzyć załamania na jakiejś powierzchni. [przypis edytorski]
gurda — pojemnik na wodę. [przypis edytorski]
gurda — rodzaj naczynia służącego do picia, zrobionego z wydrążonej tykwy. [przypis edytorski]
gurdinti — varginti. [przypis edytorski]
gurgito nel campo vasto (daw. wł.) — gardziel w rozległym polu (słowo gurgito nie występuje we współczesnym jęz. wł.); wyrażenie przywodzące na myśl użyte przez Wergiliusza w Eneidzie (I, w.118): rari nantes in gurgito vasto (nieliczni pływający po bezkresnej głębinie). [przypis edytorski]
Guriona — Γουρίων (N), Γωρίων (D), zdaje się ten sam, który w IV, III, 9 jest podany jako Gorion (Γωρίων), syn Józefa. [przypis tłumacza]
gurmandzista — łakomczuch. [przypis redakcyjny]
guronas - kalva, kęsa, kupstas. [przypis edytorski]
Gurowski, Adam (1805–1866) — dziennikarz, w 1834 roku redagował w Paryżu pismo pt. „Przyszłość”; autor wielu broszur polit.; uczestnik powstania listopadowego, należał do obozu demokratów, następnie uznał racje Rosji, stał się wyznawcą panslawizmu; przez polską emigrację uznawany za zdrajcę sprawy narodowej. [przypis edytorski]
Gurowski, Adam (1805–1866) — publicysta, uczestnik powstania listopadowego, jeden z założycieli Towarzystwa Demokratycznego Polskiego. Na emigracji, w roku 1834 potępił powstanie i poprosił władze carskie o amnestię dla siebie; ogłaszał artykuły i memoriały w duchu panslawizmu. [przypis edytorski]
gurt (z niem.) — pas, pasek. [przypis edytorski]
gurt (z niem.) — pas. [przypis edytorski]
gury (starop. forma ort.) — dziś popr.: góry. [przypis edytorski]
gusła — obrzędy dotyczące praktyk magicznych. [przypis edytorski]
gusła — praktyki magiczne, takie jak czary i przepowiednie. [przypis edytorski]
gusła — zaklęcia i rytuały magiczne, szczególnie w magii ludowej, związanej blisko z przyrodą. [przypis edytorski]
gustalowy (niem. Gusstahl: stal lana) — tu użyte w znaczeniu: twardy jak stal, stalowy. [przypis redakcyjny]
Gustasp i Hohorasp — dawni królowie i bohaterowie Iranu z czasów Zoroastra. [przypis tłumacza]
Gustave Doré (1832–1883) — fr. grafik, rysownik, malarz i rzeźbiarz; autor ilustracji do scen biblijnych oraz wydań książkowych m.in. Boskiej komedii Dantego, Don Kiszota Cervantesa i opowiadań Edgara Allana Poe; jego styl charakteryzuje się realizmem, a zarazem ekspresją wyrazu w duchu romantycznym. [przypis edytorski]
Gustave Flaubert (1821–1880) — pisarz francuski, jeden z twórców naturalizmu, autor m.in. Pani Bovary. [przypis edytorski]
Gustave Lanson (1857–1934) — fr. historyk i krytyk literatury. [przypis edytorski]
Gustav Stresemann (1878–1929) — jako kanclerz Niemiec podpisał w roku 1925 tzw. pakt reński, gwarantujący granice ustalone przez Traktat Wersalski: niemiecko-francuską i niemiecko-belgijską. [przypis edytorski]
Gustavus obiit M D CCC XXIII calendis novembris (łac.) — Gustaw zmarł 1 listopada 1823 r. [przypis edytorski]
Gustaw Billewicz ps. „Sosna” (1907–1944) — oficer służby stałej artylerii WP, uczestnik kampanii 1939 roku, w konspiracji od 1939, w AK od 1942, w powstaniu w stopniu kapitana (od 13 sierpnia majora) dowodził batalionem „Chrobry I”, a następnie Zgrupowaniem „Kuba — Sosna”, zmarł 11 września z ran. [przypis edytorski]
Gustaw Fiszer (1847–1911) — aktor. [przypis edytorski]
Gustaw II Adolf (1594–1632) — król Szwecji w latach 1611–1632, uzdolniony dowódca i reformator armii. [przypis edytorski]
Gustaw II Adolf (1594–1632) — król Szwecji w latach 1611–1632, uzdolniony dowódca i reformator armii. [przypis redakcyjny]
Gustaw jest anagramem Augusta — w dawnej pisowni łacińskiej, w której głoski „w” i „u” są zapisywane tą samą literą: v. [przypis edytorski]
Gustaw Meyrink (1868–1939) — pisarz austriacki, fantasta. [przypis redakcyjny]
Gustaw Olizar w pamiętnikach swych podaje, że sonet skierowany był do niego. [przypis redakcyjny]
Gustaw znika — tak jak znika duch z wybiciem godziny dwunastej, zwanej „godziną duchów”. [przypis redakcyjny]
gustem ozdobnym — przedmiotami wytwornymi i dekoracyjnymi. [przypis redakcyjny]
gusty — dziś popr. forma N.lm: gustami. [przypis edytorski]
gutaperczany — gumowy, zrobiony z gutaperki (substancji pochodzenia naturalnego, nieco mniej elastycznej niż kauczuk). [przypis edytorski]
gutaperka — substancja występująca w soku mlecznym wielu roślin. Zbliżona pod względem chemicznym do kauczuku. [przypis tłumacza]
gutaperka — substancja zbliżona do kauczuku, otrzymywana z mlecznego soku drzewa gutaperkowego (gutaperkowca: Palaquium gutta), występującego na Płw. Malajskim i w Indonezji. [przypis edytorski]
gutaperka — substancja zbliżona do kauczuku, otrzymywana z soku drzewa gutaperkowego. [przypis edytorski]
gutaperkowy — gumowy; wykonany z gutaperki: substancji pochodzenia naturalnego, pozyskiwanej z soku mlecznego niektórych roślin, m.in. gutaperkowca (Palaquium gutta), drzewa występującego na Płw. Malajskim i w Indonezji. [przypis edytorski]
gute Hausfrau (niem. ) — porządna gospodyni domowa. [przypis edytorski]
Gute Nacht, Frau (niem.) — Dobranoc, pani. [przypis edytorski]
gute Nacht (niem.) — dobrej nocy, dobranoc. [przypis edytorski]
Gutenberg i Wagram — nazwy dwóch głównych central telefonicznych w Paryżu, otwartych w 1892–1893; nazwane na cześć Jana Gutenberga (1398–1468), wynalazcy druku, oraz Alexandre'a Louisa Philippe'a Marie Berthier, ostatniego księcia Wagram (1883–1918). [przypis edytorski]
Gutenberg, Jan właśc. Johannes Gensfleisch zur Laden zum Gutenberg (1398–1468) — niem. drukarz, wynalazca druku. Popularna polska biografia została napisana przez Antoniego Potockiego (1867–1939): O Janie Gutenbergu i o tym, jak ludzie nauczyli się pisać i drukować, 1893. [przypis edytorski]
Guten Morgen (niem.) — Dzień dobry! [przypis edytorski]
Guten Tag (niem.) — dzień dobry. [przypis edytorski]
guten Tag (niem.) — dzień dobry. [przypis edytorski]
Guter Dieb, die Russen sind gute Diebe (niem.) — Dobry złodziej, Rosjanie są dobrymi złodziejami. [przypis edytorski]
gut, extra prima — dobra, super pierwszorzędna (niektórzy więźniowie z południa Europy posługują się specyficzną mieszanką języków romańskich, niekiedy z drobnymi naleciałościami niemieckimi; uwaga ta odnosi się do niemal wszystkich dialogów „greckich”). [przypis edytorski]
