Potrzebujemy Twojej pomocy!

Na stałe wspiera nas 478 czytelników i czytelniczek.

Niestety, minimalną stabilność działania uzyskamy dopiero przy 500 regularnych darczyńców. Dorzucisz się?

Przekaż 1,5%

Przekaż 1,5% podatku na Wolne Lektury KRS 00000 70056
Ufunduj darmowe książki dla tysięcy dzieciaków.
WIĘCEJ

Przypisy

Pierwsza litera: wszystkie | 0-9 | A | B | C | D | E | F | G | H | I | J | K | L | M | N | O | P | Q | R | S | T | U | V | W | X | Y | Z

Według typu: wszystkie | przypisy autorskie | przypisy redaktorów Wolnych Lektur | przypisy źródła | przypisy tłumacza

Według kwalifikatora: wszystkie | anatomiczne | angielski, angielskie | architektura | białoruski | biologia, biologiczny | botanika | chemiczny | dawne | filozoficzny | francuski | geologia | grecki | gwara, gwarowe | hebrajski | historia, historyczny | hiszpański | łacina, łacińskie | medyczne | mitologia | mitologia grecka | mitologia rzymska | muzyczny | niemiecki | portugalski | pospolity | potocznie | przestarzałe | regionalne | religijny, religioznawstwo | rodzaj męski | rodzaj nijaki | rosyjski | rzadki | staropolskie | starożytny | turecki | ukraiński | włoski | wojskowy | wulgarne | zdrobnienie

Według języka: wszystkie | English | Deutsch | lietuvių | polski


Znaleziono 6160 przypisów.

Ordnung muss sein (niem.) — Porządek musi być. [przypis edytorski]

ordo caritas (łac.) — porządek miłosierdzia; hierarchia miłosierdzia. [przypis edytorski]

Ordon, Julian Konstanty (1810–1887) — brał czynny udział we wszystkich niemal głośniejszych walkach powstania listopadowego. Wypróbowanemu jego męstwu powierzył gen. Bem w chwilach krytycznych obronę reduty nr 54 po lewej stronie Woli. Obrona tej placówki, nędznie zaopatrzonej w żołnierza i środki obronne, miała uwieńczyć niespożytą chwałą jego skroń. Ocalawszy cudem w chwili wysadzenia w powietrze reduty, wyleczywszy się z ciężkich obrażeń wybuchem spowodowanych, opuszcza Ordon ojczyznę, udaje się na tułaczkę za granicę; walczy w kampanii włoskiej w 1848 i 1849 r., w wojnie wschodniej w 1855 r., podczas której spotyka się niespodziewanie oko w oko z piewcą swego bohaterskiego czynu, po czym znowu wraca do Włoch i walczy pod Garibaldim w r. 1860. Osiadłszy we Florencji, w późnej starości, syt zawodów i utrapień, samobójczym strzałem położył kres swemu życiu (E. Pawłowicz, Z życia Ordona, Lwów 1896). [przypis redakcyjny]

Ordonka — Hanka Ordonówna, właśc. Maria Anna Tyszkiewicz z domu Pietruszyńska (1902–1950), piosenkarka, tancerka i aktorka, śpiewała m. in. szlagier Miłość ci wszystko wybaczy, w czasie II wonky światowej opiekowała się polskimi sierotami w ZSRR, napisała o nich książkę Tułacze dzieci (1948). [przypis edytorski]

Ordonka (pot.), Hanka Ordonówna (pseud. scen.), właśc. Maria Anna Tyszkiewiczowa, z domu Pietruszyńska (1902–1950) — piosenkarka sceniczna i aktorka; w 1931 wyszła za hr. Michała Tyszkiewicza. [przypis edytorski]

ordo praedicatorum (łac.) — zakon kaznodziejski. [przypis redakcyjny]

ordos — mieszkaniec Ordosu, miasta położonego w Mongolii Wewnętrznej. [przypis edytorski]

ordyńcy — członkowie Ordy tatarskiej. [przypis edytorski]

Ordyńska, Zofia Teofila Matylda, z Pindelskich (1882–1972) — aktorka. [przypis edytorski]

Ordyńska, Zofia z Pindelskich (1882–1972) — aktorka. [przypis edytorski]

ordynacja (daw.) — zalecenie lekarskie, porada lekarska. [przypis edytorski]

ordynacja rodowa — majątek ziemski dziedziczony jako niepodzielny i niezbywalny, w całości przechodzący na jednego spadkobiercę; także: zapis testamentowy lub statut majątku ustalający takie dziedziczenie. [przypis edytorski]

ordynacja — rozrządzenie, wyrok. [przypis redakcyjny]

ordynacja — tu: rozkaz, polecenie. [przypis edytorski]

ordynacja — tu: zarządzenie. [przypis edytorski]

ordynacja (z łac.) — majątek, którego dziedziczenie przysługuje tylko najstarszemu synowi lub najbliższemu krewnemu. [przypis redakcyjny]

Ordynacka — historyczna ulica w centrum Warszawy. [przypis edytorski]

ordynans (daw.) — rozkaz, zarządzenie, polecenie. [przypis edytorski]

ordynans (daw.) — tu: rozkaz lub zarządzenie. [przypis edytorski]

ordynans (daw.) — tu: rozkaz; za ordynansem: z rozkazu. [przypis edytorski]

ordynans (daw.) — żołnierz pracujący dla oficera w charakterze służącego. [przypis edytorski]

ordynans — tu: rozkaz. [przypis edytorski]

ordynans — tu: rozkaz, rozporządzenie. [przypis edytorski]

ordynans — w daw. wojsku niższy rangą żołnierz pozostający w dyspozycji oficera do wszelkiego rodzaju posług, takich jak utrzymanie w czystości munduru i butów, przenoszenie przedmiotów, sprzątanie kwatery itp. [przypis edytorski]

ordynans — żołnierz pełniący stałą służbę przy wyższym oficerze. [przypis edytorski]

ordynans — zarządzenie. [przypis redakcyjny]

ordynans (z łac., daw.) — rozkaz. [przypis edytorski]

ordynans (z łac.) — daw. rozkaz. [przypis redakcyjny]

ordynans (z łac.) — rozkaz, tu: służba. [przypis edytorski]

ordynaria — część wynagrodzenia służby dworskiej wydawana w naturze (zbożu, kartoflach itp.). [przypis edytorski]

ordynaria — część wynagrodzenia służby dworskiej wypłacana w naturze. [przypis edytorski]

ordynaria — część wynagrodzenia służby dworskiej wypłacana w naturze. [przypis redakcyjny]

ordynaria — część wypłaty dla służby dworskiej wydawana w naturze. [przypis edytorski]

ordynaria — część zapłaty uiszczana w naturze (zbożu, kartoflach itp.). [przypis edytorski]

ordynaria — produkty rolne, otrzymywane przez robotników rolnych od właściciela folwarku jako część wypłaty. [przypis edytorski]

ordynarie, własc. ordynaria — produkty rolne, otrzymywane przez robotników rolnych od właściciela folwarku jako część wypłaty. [przypis edytorski]

ordynariuszka (daw.) — pracownica folwarku, odbierająca część zapłaty w formie ordynariów, tj. w płodach rolnych. [przypis edytorski]

ordynarny — pospolity, zwykły. [przypis edytorski]

ordynarny — tu: pospolity. [przypis edytorski]

ordynarny — tu: zwykły, prosty, codzienny. [przypis edytorski]

ordynarny — tu: zwykły, zwyczajny. [przypis edytorski]

ordynaryjność (daw.) — ordynarność, prostactwo. [przypis edytorski]

ordynaryjny (daw.) — ordynarny. [przypis edytorski]

ordynaryjny — pospolity. [przypis redakcyjny]

ordynaryjny — zwyczajny, pospolity. [przypis redakcyjny]

ordynaryjny — zwykły. [przypis edytorski]

ordynat (daw.) — spadkobierca, jedyny dziedzic majątku rodowego. [przypis edytorski]

ordynat (daw.) — właściciel ordynacji: wielkiego, niepodzielnego rodowego majątku ziemskiego, przechodzącego z ojca na syna. [przypis edytorski]

ordynat (daw.) — właściciel ordynacji: wielkiego, niepodzielnego rodowego majątku ziemskiego, przechodzącego z ojca na syna. [przypis edytorski]

Ordynat Michorowski — powieść Heleny Mniszkówny z 1910 r. [przypis edytorski]

ordynat — właściciel ordynacji: wielkiego, niepodzielnego rodowego majątku ziemskiego, przechodzącego z ojca na syna. [przypis edytorski]

ordynek — tu: szyk bojowy. [przypis edytorski]

ordynek (z niem. Ordnung) — porządek, kolejność. [przypis edytorski]

ordynek (z niem. Ordnung) — porządek, szyk, szereg. [przypis edytorski]

ordynek (z niem.) — szyk, porządny bój. [przypis redakcyjny]

ordyniec — członek ordy, Tatar. [przypis edytorski]

ordyniec — Tatar, członek ordy tatarskiej. [przypis edytorski]

ordyniec — Tatar należący do ordy. [przypis edytorski]

Ordy Nohajca (Nogaja) — konfederacja plemion koczowniczych. W jej skład wchodziły terytoria między Wołgą, Irtyszem, Morzem Kaspijskim i Morzem Aralskim. Nazwa pochodzi od imienia wybitnego wodza tatarskiego, Nogaja (zm. 1290). [przypis edytorski]

ordynować (daw.) — przepisywać lekarstwa, udzielać porad lekarskich, przyjmować pacjentów. [przypis edytorski]

ordynować — nakazać. [przypis redakcyjny]

ordynować (z łac.) — kazać, nakazać, tu: skazać. [przypis edytorski]

ordynus — człowiek ordynarny, niekulturalny. [przypis edytorski]

ordzewiały — dziś: zardzewiały. [przypis edytorski]

orędownik — ktoś, kto wstawia się za kimś lub za czymś, popiera coś, namawia do czegoś; tu rzeczownik w formie żeńskiej: orędownica. [przypis edytorski]

orędzie — apel, odezwa; skierowane do ogółu społeczeństwa uroczyste przemówienie osoby piastującej ważny urząd (przywódcy państwa, dostojnika kościelnego), często wygłaszane z okazji jakiegoś wydarzenia lub święta. [przypis edytorski]

oręż — broń, uzbrojenie. [przypis edytorski]

oręże (daw. forma) — r.n. [tj. to oręże]. [przypis redakcyjny]

orężnie (daw.) — zbrojnie. [przypis edytorski]

orężny — tu: uzbrojony. [przypis edytorski]

orężny — uzbrojony; zbrojny. [przypis edytorski]