Potrzebujemy Twojej pomocy!

Na stałe wspiera nas 477 czytelników i czytelniczek.

Niestety, minimalną stabilność działania uzyskamy dopiero przy 500 regularnych darczyńców. Dorzucisz się?

Przekaż 1,5%

Przekaż 1,5% podatku na Wolne Lektury KRS 00000 70056
Ufunduj darmowe książki dla tysięcy dzieciaków.
WIĘCEJ

Przypisy

Pierwsza litera: wszystkie | 0-9 | A | B | C | D | E | F | G | H | I | J | K | L | M | N | O | P | Q | R | S | T | U | V | W | X | Y | Z

Według typu: wszystkie | przypisy redaktorów Wolnych Lektur | przypisy źródła

Według kwalifikatora: wszystkie | angielski, angielskie | arabski | architektura | astronomia | białoruski | biologia, biologiczny | botanika | chemiczny | czeski | dawne | ekonomiczny | filozoficzny | fizyka | francuski | frazeologia, frazeologiczny | geografia, geograficzny | geologia | grecki | gwara, gwarowe | hebrajski | historia, historyczny | hiszpański | ironicznie | łacina, łacińskie | literacki, literatura | medyczne | mineralogia | mitologia | mitologia germańska | mitologia grecka | mitologia rzymska | muzyczny | nieodmienny | niemiecki | poetyckie | pogardliwe | portugalski | potocznie | przestarzałe | regionalne | religijny, religioznawstwo | rosyjski | rodzaj żeński | rzadki | staropolskie | teatralny | turecki | ukraiński | węgierski | włoski | wojskowy | żartobliwie | zdrobnienie | żeglarskie

Według języka: wszystkie | polski


Znaleziono 216 przypisów.

konfident (daw., z łac.) — tu: osoba zaufana, której powierza się sekrety; powiernik. [przypis edytorski]

konfident (daw., z łac.) — tu: zaufany przyjaciel, ktoś, na kim można polegać (dziś: donosiciel). [przypis edytorski]

konfident (daw., z łac.) — tu: zaufany przyjaciel, ktoś, na kim można polegać (dziś: donosiciel). [przypis edytorski]

konfident (daw., z łac.) — tu: zaufany przyjaciel, powiernik (dziś: donosiciel). [przypis edytorski]

konfident (daw., z łac.) — tu: zaufany przyjaciel, powiernik (dziś: donosiciel). [przypis edytorski]

konfident (daw., z łac.) — zaufany przyjaciel, powiernik (dziś: donosiciel). [przypis edytorski]

konfident (z łac., daw.) — tu: zaufany przyjaciel, ktoś, na kim można polegać, powiernik (dziś: donosiciel). [przypis edytorski]

konfident (z łac., daw.) — tu: zaufany przyjaciel, ktoś, na kim można polegać, powiernik (dziś: donosiciel). [przypis edytorski]

konfident (z łac.) — powiernik. [przypis edytorski]

konfident (z łac., przestarz.) — tu: zaufany przyjaciel, ktoś, na kim można polegać (dziś: donosiciel). [przypis edytorski]

konfident (z łac., przestarz.) — tu: zaufany przyjaciel, powiernik (dziś: donosiciel). [przypis edytorski]

konfirmacja (z łac.) — zatwierdzenie. [przypis edytorski]

konfortować (daw., z łac.) — pokrzepiać, pocieszać. [przypis edytorski]

konfraternia (z łac.) — bratanie się. [przypis edytorski]

konfrater (z łac.) — współbrat. [przypis edytorski]

konfundować (z łac.) — zbijać z tropu, zawstydzać. [przypis edytorski]

konfundować (z łac.) — zmieszać, zakłopotać. [przypis edytorski]

konfuzja (z łac. confusio: zmieszanie) — wstyd, obraza. [przypis edytorski]

konfuzja (z łac.) — obraza, zawstydzenie. [przypis edytorski]

konfuzja (z łac.) — wstydliwa porażka, zawstydzenie. [przypis edytorski]

konfuzja (z łac.) — wstyd, zawstydzenie. [przypis edytorski]

konfuzja (z łac.) — zakłopotanie; zawstydzenie. [przypis edytorski]

konfuzja (z łac.) — zawstydzenie. [przypis edytorski]

konfuzja (z łac.) — zmieszanie, niepewność. [przypis edytorski]

konfuzja (z łac.) — zmieszanie, zawstydzenie. [przypis edytorski]

kongruencja (z łac. congruere: iść razem, zgadzać się) — zgodność, harmonia. [przypis edytorski]

kongruencja (z łac.) — zgodność, odpowiedniość. [przypis edytorski]

koniektura (z łac. coniectura: domysł, przepowiednia) — przest.: przypuszczenie, wniosek oparty na domysłach. [przypis edytorski]

koniugacja (z łac.) — odmiana czasownika. [przypis edytorski]

koniunkcja (z łac.) — położenie planet, w którym sprawiają one wrażenie, jakby znajdowały się w jednym punkcie na niebie. [przypis edytorski]

koniunktura (z łac.) — tu: sytuacja, splot okoliczności. [przypis edytorski]

koniunktury (z łac. coniunctura: mające się połączyć) — powiązania. [przypis edytorski]

konkludować (z łac.) — wnioskować. [przypis edytorski]

konkordia (z łac.) — zgoda. [przypis edytorski]

konkordować (z łac. concordo: zgadzam się, od con: z, wspólnie, cors, cordis: serce) — tu: zgadzać się, być jednej myśli. [przypis edytorski]

konkreskować (z łac.) — przybierać kształt. [przypis edytorski]

konotatka (z łac.) — wpis; tu: blizna po ranie zadanej przez pana Wołodyjowskiego. [przypis edytorski]

konserwacja (daw., z łac.) — zachowanie, utrzymanie. [przypis edytorski]

konserwować (daw., z łac.) — przechowywać w niezmienionym, nienaruszonym stanie. [przypis edytorski]

konserwować (daw., z łac.) — zachowywać. [przypis edytorski]

konserwować (z łac.) — tu: zachować przy życiu, ocalić. [przypis edytorski]

konskrypcjonista (daw., z łac.) — poborowy, mężczyzna podlegający poborowi do wojska. [przypis edytorski]

konsolacja (z łac.) — pocieszenie. [przypis edytorski]

konsolacja (z łac.) — ulga, pociecha. [przypis edytorski]

konstytucja (tu daw., z łac.) — uchwała, ustawa, rozporządzenie. [przypis edytorski]

konsyderacja (daw., z łac.) — szacunek, poważanie. [przypis edytorski]

konsyderacja (z łac.) — rozważanie, rozmyślanie, refleksja. [przypis edytorski]

konsyderacje (z łac.; przestarz.) — rozważania, roztrząsania. [przypis edytorski]

konsyderacje (z łac.) — rozważania. [przypis edytorski]

konsylium (daw., z łac.) — rada, doradzanie; narada w jakiejś ważnej sprawie. [przypis edytorski]

konsylium lekarskie (z łac. consilium) — narada lekarzy przeprowadzana np. w celu rozpoznania choroby i ustalenia sposobu leczenia. [przypis edytorski]

konsystencja (z łac.) — tu: zakładanie obozu, obozowanie. [przypis edytorski]

konsystorz (z łac. consistorium: zgromadzenie) — daw. określenie kurii biskupiej zbierającej się, aby rozstrzygać sprawy administracyjno-sądownicze dotyczące kościoła katolickiego w danej diecezji (tj. terytorium podległego danemu biskupowi). [przypis edytorski]

konsystorz (z łac. consistorium: zgromadzenie) — w Kościołach protestanckich: rada diecezji lub Kościoła, stanowiąca najwyższą władzę administracyjno-sądową. [przypis edytorski]

konsystorz (z łac.) — zebranie, zgromadzenie określonego gremium w celu rozwiązania ważnych spraw. [przypis edytorski]

konsystujący (z łac.) — stacjonujący, przebywający. [przypis edytorski]

kontempt (z łac.) — lekceważenie, pogarda. [przypis edytorski]

kontempt (z łac.) — pogarda. [przypis edytorski]

kontentacja (z łac.) — zadościuczynienie. [przypis edytorski]

kontenta (daw., z łac.) — zadowolona. [przypis edytorski]

konterfekt (daw., z łac.) — wizerunek, obraz, portret. [przypis edytorski]

kontradykcja (z łac. contradictio) — sprzeciw. [przypis edytorski]

kontradykować (z łac.) — sprzeciwiać się. [przypis edytorski]

kontrawencja (łac.) — przekroczenie jakiegoś prawa, ustawy, umowy; termin najczęściej używany w odniesieniu do łamania praw celnych i podatkowych. [przypis edytorski]

kontrować (przestarz., z łac.) — sprzeciwiać się, zaprzeczać. [przypis edytorski]

kontrowers (z łac.) — sprzeczka, różnica zdań. [przypis edytorski]

kontrybucja (z łac. contributio: składka) — pieniądze, które zwyciężeni muszą zapłacić zwycięzcy; podatek wojenny. [przypis edytorski]

kontumelia (z łac.) — zniewaga. [przypis edytorski]

konwikcja (daw., z łac.) — przekonanie. [przypis edytorski]

konwikcja (daw., z łac.) — wykazanie, udowodnienie komuś winy; pewność, przekonanie co do czegoś. [przypis edytorski]

kordiał (daw.; z łac. cor, cordis: serce) — mocny trunek; niegdyś: przyrządzana na ziołach nalewka uważana za lek wzmacniający serce. [przypis edytorski]

kordialnie (z łac. cor, D. cordis: serce, cordialis: serdeczny) — serdecznie, przyjaźnie. [przypis edytorski]

kreatura (daw., z łac.) — osoba zawdzięczająca swoją pozycję komuś wpływowemu, wykreowana przez kogoś. [przypis edytorski]

kreatura (daw., z łac.) — osoba zawdzięczająca swoją pozycję komuś wpływowemu, wykreowana przez kogoś. [przypis edytorski]

kredo a. credo (z łac. credo: wierzę) — wyznanie wiary, tekst odmawiany w liturgii katolickiej w niedziele i święta; Piłat w kredzie — mowa o fragmencie wyznania wiary, gdzie mówi się o Jezusie Chrystusie, że został „umęczon pod Ponckim Piłatem”, tj. był sądzony i skazany na tortury i śmierć przez rzymskiego prefekta Poncjusza Piłata. Poza Bogiem Ojcem, Duchem Św., Jezusem i jego matką Maryją, Poncjusz Piłat jest jedyną osobą wymienioną z imienia w tekście Credo. [przypis edytorski]

kredytować (z łac. credo: wierzę, ufam) — tu: dawać wiarę, uważać za prawdę. [przypis edytorski]

krescencja (z łac.) — dosł. wzrost; tu: oprocentowana lokata. [przypis edytorski]

krescencja (z łac.) — plon, urodzaj. [przypis edytorski]

krezus (z łac.) — bogacz. [przypis edytorski]

Krukis suum est deus qui religiose colitur ab Budraicis hoc est fabris ferrariis (łac.) — Kurkus jest bogiem świń, który jest wiernie czczony przez Budraicis, to jest kowali żelaza. [przypis edytorski]