Potrzebujemy Twojej pomocy!

Na stałe wspiera nas 478 czytelników i czytelniczek.

Niestety, minimalną stabilność działania uzyskamy dopiero przy 500 regularnych darczyńców. Dorzucisz się?

Przekaż 1,5%

Przekaż 1,5% podatku na Wolne Lektury KRS 00000 70056
Ufunduj darmowe książki dla tysięcy dzieciaków.
WIĘCEJ

Przypisy

Pierwsza litera: wszystkie | 0-9 | A | B | C | D | E | F | G | H | I | J | K | L | M | N | O | P | Q | R | S | T | U | V | W | X | Y | Z

Według typu: wszystkie | przypisy autorskie | przypisy redaktorów Wolnych Lektur | przypisy źródła | przypisy tłumacza

Według kwalifikatora: wszystkie | bez liczby pojedynczej | czeski | dawne | francuski | grecki | gwara, gwarowe | hebrajski | hiszpański | łacina, łacińskie | liczba mnoga | mitologia grecka | mitologia rzymska | niemiecki | przestarzałe | rosyjski | staropolskie | turecki | ukraiński | węgierski | włoski

Według języka: wszystkie | English | français | lietuvių | polski


Znaleziono 1784 przypisów.

konfidencja (łac.) — zaufanie, zażyłość. [przypis redakcyjny]

konfidencja (z łac.) — zażyłość, zaufanie. [przypis redakcyjny]

konfidencyja — poufałość. [przypis redakcyjny]

konfident (z łac.) — poufały przyjaciel. [przypis redakcyjny]

konfident (z łac., przestarz.) — tu: zaufany przyjaciel, ktoś, na kim można polegać (dziś: donosiciel). [przypis redakcyjny]

konfident (z łac.) — zaufany, wysłuchujący zwierzeń. [przypis redakcyjny]

konfidować — zwierzać się. [przypis redakcyjny]

konfirmacją — [forma B.lp r.ż.] zatwierdzenie. [przypis redakcyjny]

konfiskacją — zabraniem majątku przez urząd. [przypis redakcyjny]

konformować — układać. [przypis redakcyjny]

konfrontować — porównać, zestawić. [przypis redakcyjny]

konfundować — niepokoić, straszyć. [przypis redakcyjny]

konfundować — tu: robić wyrzuty, gromić. [przypis redakcyjny]

konfuzja — nieszczęście. [przypis redakcyjny]

konfuzja (z łac.) — zamieszanie, trwoga; konfuzyjej: daw. forma D.lp. [przypis redakcyjny]

konfuzja (z łac.) — zmieszanie. [przypis redakcyjny]

konfuzji (z łac. confusio: zmieszanie) — wstyd, obraza. [przypis redakcyjny]

kongregaci — zgromadzeni. [przypis redakcyjny]

Kongregacja Sancti Officii — komisja kardynalska badająca doktrynalną zgodność z katolicyzmem zakwestionowanych przez władze kościelne poglądów. [przypis redakcyjny]

konicz — koniczyna. [przypis redakcyjny]

Koniec części drugiej. Osjan opowiada teraz o rozmowie Armina z Karmorem, a następnie śpiewa pieśni Armina o stracie dzieci. [przypis redakcyjny]

Koniecpolscy herbu Pobóg — ród magnacki, wywodzący się spod Częstochowy i posiadający ogromne dobra na Ukrainie. [przypis redakcyjny]

Koniecpolski, Aleksander herbu Pobóg (1620–1659) — książę, chorąży wielki koronny, magnat i starosta kresowy, uczestnik wojen kozackich, syn hetmana Stanisława Koniecpolskiego. [przypis redakcyjny]

Koniecpolski ojciec — Koniecpolski, Stanisław (1591–1646), hetman wielki koronny w latach 1632–1646, kasztelan krakowski, uznawany za jednego z najwybitniejszych polskich wodzów. [przypis redakcyjny]

Koniecpolski, Potocki, Firlej, Zamojski lub Lubomirski — nazwiska najmożniejszych polskich rodów magnackich. [przypis redakcyjny]

konieczna jest (forma bezosob.) — dziś: jest konieczne. [przypis redakcyjny]

konie dyszlowe — zaprzężone do dyszla. [przypis redakcyjny]

konie lejcowe — chodzące w lejcach, przed końmi dyszlowymi albo obok nich. [przypis redakcyjny]

koniowi wypuszczał — wypuszczał wodze, ruszał biegiem. [przypis redakcyjny]

koniunkcja — połączenie. [przypis redakcyjny]

koniuszy koronny — Matczyński, Marek, przyjaciel króla, od marca 1676 koniuszy koronny. [przypis redakcyjny]

konkludować — wnosić. [przypis redakcyjny]

konkludować (z łac.) — kończyć, dochodzić do wniosku końcowego; tu przen.: kończyć walkę. [przypis redakcyjny]

konkordia (z łac.) — zgoda, jednomyślność. [przypis redakcyjny]

konkredować (z łac.) — zawierzyć. [przypis redakcyjny]

konkurować — zabiegać. [przypis redakcyjny]

konkurs odebrało — odebrało wzięcie, pierwszeństwo. [przypis redakcyjny]

konno i rzędno — z pięknymi rzędami na koniach. [przypis redakcyjny]

konopnym kropidłem — [N.lp] batogiem, powrozem. [przypis redakcyjny]

Konotop — miasto w pn.-wsch. części Ukrainy, znane z powodu bitwy połączonych wojsk kozackich, polskich i tatarskich z Rosjanami w 1659 r. [przypis redakcyjny]

konpunkcja (z łac.) — przekłucie. [przypis redakcyjny]

Konrad Czarnecki — artysta malarz i dyplomata, jako attache poselstwa polskiego w Sztokholmie w latach 1919–1924 był gorliwym rzecznikiem kandydatury Żeromskiego do Nagrody Nobla (którą, jak wiadomo, otrzymał ostatecznie Wł. St. Reymont). [przypis redakcyjny]

Konrad Palazzo z Gerardem, Gwido — O tych trzech mężach komentatorowie Boskiej komedii nadmieniają tyle tylko, że byli to ludzie zacni i szlachetni. Jeden z tych, Gerard da Camino, protektorem był poetów prowansalskich. [przypis redakcyjny]

Konrad — raczej Konradyn, syn Konrada IV, króla niemieckiego, a wnuk cesarza Fryderyka II, pobity przez Karola Andegaweńskiego pod Tagliacozzo w r. 1268 i ścięty w Neapolu. [przypis redakcyjny]

Konradyn — ostatni z rodziny Hohenstaufów. [przypis redakcyjny]

Konsalwo — Ferdynand Konsalwo, słynny wódz hiszpański, zwany „el gran capitano”. [przypis redakcyjny]

konsekrować — poświęcić. [przypis redakcyjny]

konsekrować wiktymę — poświęcić ofiarę. [przypis redakcyjny]

konserwacją — utrzymywanie w dobrym stanie. [przypis redakcyjny]

konserwacja — zachowanie. [przypis redakcyjny]

konserwatorium muzyczne — nazwa znakomitej paryskiej szkoły operowej. Koncerty publiczne w konserwatorium mają europejską sławę. [przypis redakcyjny]

konserwować — zachować. [przypis redakcyjny]

konserwować (z łac.) — zachowywać, zostawiać. [przypis redakcyjny]

konserwowała — podtrzymywała, ochraniała. [przypis redakcyjny]

Konse — są dwie miejscowości tejże nazwy we Francji: Cons-la-Grandyille, jedna w departamencie des Ardennes, druga w departamencie Meurthe-et-Moselle. [przypis redakcyjny]

konsolacji — [tu: forma D.lp r.ż.]; [konsolacje dosł.: pociechy;] dzieci. [przypis redakcyjny]

konsola — stolik pod lustrem, zwykle przytwierdzony do ściany. [przypis redakcyjny]

kons (skrócone z łac. consilium) — rada. [przypis redakcyjny]

Konstanca — bagno pod Famagustą na Cyprze. [przypis redakcyjny]

Konstancja — córka króla Sycylii Rogera, z pobudek politycznych cesarza niemieckiego Fryderyka I porwana ze swego klasztoru w Palermo i zaślubiona z jego synem Henrykiem VI. [przypis redakcyjny]

Konstancja — córka Manfreda, urodzona z pierwszej jego żony Beatrycze, żona Piotra, króla Aragonii. [przypis redakcyjny]

Konstancja — żona Piotra III, władcy Aragonii. [przypis redakcyjny]

Konstansa — miasto Constanti w Hiszpanii, w prowincji Tarragona. [przypis redakcyjny]

Konstantego cesarza (…) Sewera, cesarzów — cesarze rzymscy wschodni i zachodni, którzy ulegali wpływom swych doradców, jak np. Arkadiusz Rufinowi, Tyberiusz Sejanowi, Sewer Plaucjanowi; mniej znani: Ablabios, doradca Konstantyna Wielkiego, zamordowany przez syna, Konstantiosa II; Harmatios, którego cesarz Zeno (474–491) za pomoc w odzyskaniu tronu mianował dowódcą pretorianów, a później, bojąc się jego zdrady, kazał zamordować, wreszcie eunuch Amantios, który Justynowi I (forma imienia: Justynian jest pomyłką przepisywacza) dostarczył pieniędzy dla pozyskania wojska; wnet jednak prawdziwy ten „z chłopa król”, nie umiejący ani czytać ani pisać, okrzyknięty przez wojsko cesarzem, kazał swego doradcę i wierzyciela zamordować. Wszyscy wspomniani tu doradcy zginęli okrutną śmiercią. [przypis redakcyjny]

KonstantyKonstantyn, cesarz wschodnio-rzymski (bizantyński). [przypis redakcyjny]

Konstantyna — miasto w Algierze. [przypis redakcyjny]

Konstantyn — cesarz wschodnio-rzymski (bizantyński). [przypis redakcyjny]

Konstantyn IX Paleolog — ostatni cesarz wschodniorzymski, poległ przy zdobyciu Konstantynopola przez Turków w 1453 r. [przypis redakcyjny]

Konstantyn — Konstantyn Wielki, cesarz rzymski (274–337). [przypis redakcyjny]

Konstantyn Manasses — zakonnik, napisał po grecku poemat, w którym tak detalicznie podaje opis piękności greckiej Heleny. [przypis redakcyjny]

Konstantynopole (starop.) — Konstantynopol. [przypis redakcyjny]

konstytucją buchnie wulkan prawy — poeta wspomina tu krwawe wypadki z 1799 r., podczas których kardynał Fabricio Ruffo w porozumieniu z królem Sycylii i Neapolu Ferdynandem I wypędził z Neapolu przy pomocy wojsk najemnych rewolucyjne oddziały francuskie, dokonał rzezi wśród neapolitańskich republikanów, obalił wprowadzony przez Francuzów ustrój republikański i przywrócił przy pomocy angielskiego admirała Nelsona na krótki okres panowanie króla Ferdynanda. Późniejsze badania naukowe wykazały, że rola kardynała Ruffo w wypadkach 1799 r. nie była tak krwawa, jak początkowo sądzono. Zob. Francesco Lemmi, Nelson e Caracciolo e la Republica Napoletana, Firenze 1898. [przypis redakcyjny]

konstytucjach koronnych — prawach, uchwalonych na sejmach. [przypis redakcyjny]

konstytucja napoleońska — nadana Księstwu Warszawskiemu w r. 1807. [przypis redakcyjny]

konstytucja pruska — właściwie konstytucja cesarstwa niemieckiego z 1871 (zapewniała panowanie klasowe obszarnikom, silną władzę cesarzowi i przewagę Prus w Rzeszy); opracowana według wskazówek Bismarcka. [przypis redakcyjny]

konsukcesor — wyraz utworzony przez polskich palestrantów z łac.: con i successor: współdziedzic. [przypis redakcyjny]

konsultacje — narady. [przypis redakcyjny]

konsultacyj ani konsultorów — [D.lm:] narad ani doradców. [przypis redakcyjny]

konsulta (daw., z łac.) — rada. [przypis redakcyjny]