Tadeusz Boy-Żeleński

Piosenki „Zielonego Balonika”
Joie de vivre



pieśń ku pokrzepieniu serc

Wszystko dziś biada: «lepiej wcale nie żyć»
    I pesymizmu słychać zewsząd jęk:
A jednak, państwo, zechciejcie mi wierzyć,
    Życie jest piękne, życie ma swój wdzięk;
Umieć je cenić, to pierwsza zaleta,
    Nie żądać więcej, niż nam może dać:
Wówczas, braciszku, jak mówi poeta,
    Garściami rozkosz zewsząd będziesz brać!

Choć wszystko wezmą ci losy przeciwne,
    Pociechę pewną zesłał dobry Bóg:
To — że tak powiem — szczęście *negatywne*,
    Tego nie wydrze ci najsroższy wróg;
Gdyś tego szczęścia przeniknął sekreta,
    Pogodny idziesz wśród gromów i burz,
Gdzie nogą stąpisz — jak mówi poeta —
    Wszędzie ci życie kwitnie wieńcem z róż!

Wszędzie radości znajdziesz nowe źródło
    I do rozpuku śmiejesz się raz w raz;
Patrzysz, jak grzebią jakieś stare pudło,
    Pomyślisz sobie: na mnie jeszcze czas!
Przystaniesz sobie za trumienką z boku,
    Posłuchasz śpiewu i żałobnych mów,
Dziewczątko małe uszczypniesz gdzieś w tłoku,
    Już się od dawna tak nie czułeś… zdrów.

Wyjdziesz na miasto dla użycia ruchu,
    Z daleka widzisz jakieś twarze dwie:
To Rydel komuś wierci dziurę w brzuchu,
    Pomyślisz sobie: dobrze, że nie mnie!
Niedługo szukasz za nową podnietą —
    Na «Warszawskiego» do kawiarni idź:
Przeczytasz sobie Hösicka felieton,
    No i sam powiedz: czy nie warto żyć?

W zimowy wieczór spieszysz do teatru,
    W fotelik miękki rozkosznie się wtul:
Ciepło, zacisznie, ni śniegu, ni wiatru,
    Tragedii sobie wysłuchasz jak król!
Z piątego aktu prosto na kolację,
    W gazetce znowu jest nowinek dość:
Tu masz bankructwo, tam znów licytację,
    Z trzeciego piętra zleciał jakiś gość!

Tak sobie chodzisz wesoły jak ptaszek,
    Radosną wszędzie życia widzisz twarz;
Wreszcie znużony i syt już igraszek
    Wracasz do domu: własny kluczyk masz;
Słychać szmer jakiś: zaglądasz przez szparkę:
    I jak tu człowiek się nie cieszyć ma — ?
Tam ktoś… ten… tego… właśnie twą kucharkę.
    Pomyślisz sobie: dobrze, że nie ja!

Śmiejesz się błogo przed zamknięciem powiek
    I dziękczynienia czynisz korny gest —
Byle chciał tylko, znajdzie szczęście człowiek,
    Nie ma co mówić: dobrze jest, jak jest!
Więc choć świat biada: «lepiej wcale nie żyć»
    I pesymizmu słychać zewsząd jęk,
Najmilsi bracia, zechciejcie mi wierzyć,
    Życie jest piękne, życie ma swój wdzięk!!




-----
Ta lektura, podobnie jak tysiące innych, dostępna jest na stronie wolnelektury.pl.
Wersja lektury w opracowaniu merytorycznym i krytycznym (przypisy i motywy) dostępna jest na stronie http://wolnelektury.pl/katalog/lektura/slowka-zbior-piosenki-zb-joie-de-vivre.

Utwór opracowany został w ramach projektu Wolne Lektury przez fundację Nowoczesna Polska.

Ten utwór nie jest objęty majątkowym prawem autorskim i znajduje się w domenie publicznej, co oznacza że możesz go swobodnie wykorzystywać, publikować i rozpowszechniać. Jeśli utwór opatrzony jest dodatkowymi materiałami (przypisy, motywy literackie etc.), które podlegają prawu autorskiemu, to te dodatkowe materiały udostępnione są na licencji Creative Commons Uznanie Autorstwa – Na Tych Samych Warunkach 3.0 PL (http://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0/).

Tekst opracowany na podstawie: Tadeusz  Boy-Żeleński,  Słówka: zbiór wierszy i piosenek, nakł. Księgarnia Polska  B.  Połonieckiego, Lwów; wyd. E. Wende, Warszawa 1913

Wydawca: Fundacja Nowoczesna Polska

Publikacja  zrealizowana  w  ramach  projektu  Wolne  Lektury  (http://wolnelektury.pl).  Reprodukcja  cyfrowa  wykonana  przez  Bibliotekę Narodową z egzemplarza  pochodzącego  ze  zbiorów BN.

Opracowanie redakcyjne i przypisy: Dorota Kowalska, Marta Niedziałkowska.