Gustaw Ehrenberg Dźwięki minionych lat Ironia życia Pośród odgłosów muzyki cudnéj, W masce traicznéj, wesołéj, nudnéj, Świat cały tańczy dokoła. Wściekłe zapusty! — bo ni sumienie, Ni tęskność serca, raju wspomnienie, Tańcu już przerwać nie zdoła. Kto w ciemnym kącie skryty za ludzi Drzémiące serce w sobie obudzi, I maskę nieco odsłoni; Kto jeszcze w rajskie wierzy nadzieje, Ten niechaj z płaczu gorzko się śmieje, Nad śmiechem łezkę uroni! Smutno, gdy serce szlachetne, wzniosłe, Ku chlubie świata i kraju wzrosłe, Błazeńską szatę przywdziéwa; Śmiésznie, gdy dusza brudna i podła W świętego smutku stroi się godła, I łzy kłamane wyléwa! Smutno, gdy w karczmie hucznie i głośnie Lud zabrzmi śpiéwką żwawo, radośnie, Pamięć nieszczęścia przepije; Smiésznie, gdy imię umarłe, dumne, Nawet w cmentarzu obciąża trumnę, I złoty napis wyryje. Smutno, gdy dusze młodzieńcze, czyste, Puszczą w niepamięć dnie rzeczywiste, I żywot przemarzą we śnie; Śmiésznie, gdy przeszłość zbutwiała, stara, Blaskiem pokrywa wychudłość ciała, I wstaje z grobu niewcześnie. Tu pełne życia olbrzymy młode Na staroświecką stroją się modę, Włos czarny siwo malują; A wygrzebując mogiły z pleśni, Zwołują duchy z grobowéj cieśni, I z światem zmarłych obcują. Owdzie schylone ku ziemi czoła, Chcą się przymilić wdziękiem anioła, Odmłodnieć blaskiem jutrzenki; Chcieliby zmienić rysy ohydne, Ale na próżno, bo zewsząd widne Zmarszczki z pod świéżéj sukienki. W pląsach wesołych strojone pary, Niewiara w sercach, — złudne maszkary, Oto jest tańca harmonia! Nie w takt muzyce światowéj skakać, Wyśmiéwać żale, wesele spłakać, Oto jest życia ironia! O! jakże miło w ten śpiéw niebiański Wmieszać głos ostry, ciérpki, szatański, I przerwać tańce szalone, I wrzucić wyraz zapału, męstwa, Pełen pogardy, pełen przekleństwa, Pomiędzy tłumy zdziwione. Tak, ironicznie życie przeszydzić, Wszystko obnażyć, wszystko zawstydzić, Być zemstą Boga na niebie; A gdy w podróży pełnéj łez, błota, Zajrzy nam w oczy koniec żywota, Wyszydzić wreszcie i siebie! ----- Ta lektura, podobnie jak tysiące innych, dostępna jest na stronie wolnelektury.pl. Wersja lektury w opracowaniu merytorycznym i krytycznym (przypisy i motywy) dostępna jest na stronie http://wolnelektury.pl/katalog/lektura/ehrenberg-dzwieki-minionych-lat-ironia-zycia/. Utwór opracowany został w ramach projektu Wolne Lektury przez fundację Wolne Lektury. Wszystkie zasoby Wolnych Lektur możesz swobodnie wykorzystywać, publikować i rozpowszechniać pod warunkiem zachowania warunków licencji i zgodnie z Zasadami wykorzystania Wolnych Lektur. Ten utwór jest w domenie publicznej. Wszystkie materiały dodatkowe (przypisy, motywy literackie) są udostępnione na Licencji Wolnej Sztuki 1.3: https://artlibre.org/licence/lal/pl/ Fundacja Wolne Lektury zastrzega sobie prawa do wydania krytycznego zgodnie z art. Art.99(2) Ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych. Wykorzystując zasoby z Wolnych Lektur, należy pamiętać o zapisach licencji oraz zasadach, które spisaliśmy w Zasadach wykorzystania Wolnych Lektur: https://wolnelektury.pl/info/zasady-wykorzystania/ Zapoznaj się z nimi, zanim udostępnisz dalej nasze książki. Tekst opracowany na podstawie: Gustaw Ehrenberg, Dźwięki minionych lat, Paryż 1848. Wydawca: Fundacja Nowoczesna Polska Publikacja zrealizowana w ramach projektu Wolne Lektury (http://wolnelektury.pl) na podstawie tekstu dostępnego w serwisie Wikiźródła (http://pl.wikisource.org). Redakcję techniczną wykonałli Marta Niedziałkowska i Wojciech Kotwica, natomiast korektę utworu ze źródłem wikiskrybowie w ramach projektu Wikiźródła. Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.