Elżbieta Drużbacka

Wiersze światowe
Pochwała lasów i miłego w nich na osobności życia w stanie pasterskim, od pewnej pasterki



Zważywszy życia ludzkiego obroty
    Uchodzę w lasy i wesołe knieje,
Mając w nich więcej gustu i ochoty.
    Niech kto chce z mojej dzikości się śmieje,
    Nie dbam nic na to; wolę z swej prostoty
    Las aniżeli świat pełen niecnoty.
Nie umiem bajek prawie szeptać w ucho,
    Łaciny nie znam, ni terminów prawnych,
Wody sprowadzić, tam gdzie było sucho,
    O *Cyceronach* nie słyszałam sławnych;
    Więc kto tych czasów w tej nie ćwiczon szkole
    Niech pasie bydło albo kopie role.
Lasy kochane, zielone chłodniki
    Drzewa przyjemny szum dające z siebie,
Trawy, pagórki, biegące strumyki,
    Przy was niech mieszkam choć o suchym chlebie;
    Zdrowszy mi napój z waszych źródeł żywych
    Niż drogie trunki, gdy z rąk nieżyczliwych.
Jak ranna zorza swój rumieniec śliczny
    Pokaże, rosa perłowe kropelki
Pozbiera, jużci pasterz okoliczny
    Nie zaśpi, a ptak wyśpiewuje wszelki;
    Ci trzody owiec żeną między wrzosy,
    Te, mokre skrzydła otrzepują z rosy.
Wnet różnych głosów stroją instrumenta
    Po drzewach skacząc wysoko, to nisko;
Krzykną roślejsze i drobne ptaszęta,
    Bezpieczne, chociaż słuchamy ich blisko.
    Za nic koncerty i włoskich nut sztuki,
    Ich milsze głosy bez mistrza nauki.
Odpocznie ptastwo, aż zaczną pasterze
    Smutne wywodzić dumy na fujarze,
Inni zaś skoczne mazury na lerze,
    Tańcując z nami każdy w swojej parze:
    My wdzięczne pieśni śpiewamy koleją
    Lasy słuchają, a gaje się śmieją.
Nie wiem co tęsknić, pasąc owiec trzodę,
    Z pilnością strzedz ich potrzeba od wilka.
Przebrnąwszy potok, oczyma powiodę,
    Aż pastereczek bieży ku mnie kilka;
    Z temi się witam, chwytając za szyje,
    Wnet jedna drugą szczesze, splecie, zmyje.
Usiędziem sobie pod jaworem ciemnym
    Nad czystem źródłem pryskającej wody:
Ze skał fontanny natura, foremnym
    Kunsztem, zrobiła pasterzom ochłody;
    Nic nam słoneczny upał nie dokuczy
    Jawor zaszumi, a strumyk zamruczy.
Zaczniemy mówić o naszych zabawach,
    Na czem dzień cały przeminie godziną:
O pięknem kwieciu, w jakich rosną trawach;
    Ta powie; jest tu miejsce nad doliną,
    Na którem kwiaty w rozliczne kolory
    Kwitną posiane od Bogini *Flory*.
Więc wszystkie w zawód bieżąc, jedna drugą
    Popchnie w bok, by się wyprzedzić nie dała;
Ta w miękką trawę upadnie jak długą,
    Ta już tym czasem kwiatków nazbierała.
    Z tych wieńce wijąc głowy sobie strojem,
    O brylantowe korony nie stojem.
Szczera wesołość, śmiech, żarty niewinne,
    Nikogo zgorszyć, owszem, cieszyć mogą;
Prostoty naszej niech się uczą inne,
    Przystojnych zabaw z nami idą drogą.
    To co ma która, wybiera z koszyka,
    Jemy ser z chlebem i masło z jaszczyka.
Po tem bankiecie chcący trunku zażyć,
    Spieszno biegniemy do naszej piwnicy,
Którą nad winne więcej trzeba ważyć,
    Czystej jak kryształ pod skałą krynicy:
    Z tej co dzień dzbanem pijąc nie ubywa,
    W pełni zostaje, nikt jej nie doliwa.
Gdy już z południa słońce nie zbyt grzeje,
    Wychodzim z gęstych lasów na krzewiny;
Tam gdzie chłód miły od pagórków wieje
    Igramy w babkę pomiędzy jedliny,
    Patrząc przez niskie krzaczki i jałowce,
    Czy dobrze nasze napasły się owce.
Samym wieczorem zbliżając ku domu,
    Zganiamy trzody społem do gromady;
Poznają owce, co należy komu,
    Bierzemy swoje bez swaru, bez zwady:
    Żadna nie zbłądzi do cudzej owczarnie,
    Każda do swego sałaszu się garnie.
My zaś pasterki do chaty chróścianej
    Nad pałac cichszej spieszym na spoczynek;
Mleka siadłego na misce glinianej
    Podjadszy, nie śląc po mięso na rynek;
    Nie psują takie potrawy żołądka,
    Dłużej my niż pan żyjem, niebożątka.




-----
Ta lektura, podobnie jak tysiące innych, dostępna jest na stronie wolnelektury.pl.
Wersja lektury w opracowaniu merytorycznym i krytycznym (przypisy i motywy) dostępna jest na stronie http://wolnelektury.pl/katalog/lektura/druzbacka-wiersze-swiatowe-pochwala-lasow-od-pasterza.

Utwór opracowany został w ramach projektu Wolne Lektury przez fundację Wolne Lektury.

Wszystkie zasoby Wolnych Lektur możesz swobodnie wykorzystywać, publikować i rozpowszechniać pod warunkiem zachowania warunków licencji i zgodnie z Zasadami wykorzystania Wolnych Lektur.
Ten utwór jest w domenie publicznej.
Wszystkie materiały dodatkowe (przypisy, motywy literackie) są udostępnione na Licencji Wolnej Sztuki 1.3: https://artlibre.org/licence/lal/pl/
Fundacja Wolne Lektury zastrzega sobie prawa do wydania krytycznego zgodnie z art. Art.99(2) Ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych.
Wykorzystując zasoby z Wolnych Lektur, należy pamiętać o zapisach licencji oraz zasadach, które spisaliśmy w Zasadach wykorzystania Wolnych Lektur: https://wolnelektury.pl/info/zasady-wykorzystania/
Zapoznaj się z nimi, zanim udostępnisz dalej nasze książki.

Tekst opracowany na podstawie: Poezye Elżbiety Drużbackiej, Tomik I, Lipsk, u Breitkopf et Haertel, 1837 ([s.l. : s.n.])

Wydawca: Fundacja Nowoczesna Polska

Publikacja zrealizowana w ramach projektu Wolne Lektury (http://wolnelektury.pl). Reprodukcja cyfrowa wykonana przez Bibliotekę Narodową. Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Opracowanie redakcyjne i przypisy: Paulina Ołtusek, Aleksandra Sekuła.