Motif: Natura,
genre: Sielanka

Skoro dla współczesnych antropologów opozycja między naturą a kulturą w sposób oczywisty została zniesiona, pozostaje nam wskazywanie na historyczne już poglądy na temat tego, czym jest natura oraz zaznaczanie opisów oddziaływania na życie i wyobrażenia ludzi potężnego świata żywiołów i sił kosmicznych (słońca, księżyca, gwiazd), wyznaczających nieprzerwanie upływ czasu przez zmienność pór roku.

Gatunek literacki przedstawiający życie codzienne, w szczególności rozterki miłosne pasterzy, rolników, rybaków czy też myśliwych. Kształtem przypomina ona najczęściej liryczny monolog poprzedzony lub przepleciony opisem albo dialogiem, może jednak również przybierać formę niewielkiego utworu scenicznego. Charakterystyczne jest dla niej przyjemne tło zdarzeń (locus amoenus), którego ważny element stanowi łagodna i przyjazna człowiekowi przyroda. Sielanka często wykorzystuje też motywy arkadyjskie związane z wizją szczęśliwego bytu pośmiertnego, a także topos Et in Arcadia Ego.

Sielanka ukształtowana została przez greckiego poetę Teokryta w III wieku p.n.e. Innym przykładem antycznych sielanek są Bukoliki Wergiliusza. Gatunek był szczególnie popularny w renesansie i baroku - sielanki pisali wtedy m.in. Jan Kochanowski (Pieśń świętojańska o Sobótce), Szymon Szymonowic (Sielanki) oraz Bartłomiej Zimorowic (Sielanki nowe ruskie). Dostosowali oni antyczny kostium sielanki do polskich realiów dzięki spolszczeniu nazw czy urealnieniu scenerii i wydarzeń z życia wsi.

Tradycja sielankowa kontynuowana była w oświeceniu za sprawą Franciszka Zabłockiego i Franciszka Dionizego Kniaźnina.