Przyjaciele Wolnych Lektur otrzymują dostęp do specjalnych publikacji współczesnych autorek i autorów wcześniej niż inni. Zadeklaruj stałą wpłatę i dołącz do Towarzystwa Przyjaciół Wolnych Lektur.
- Other:
- Akt
- Alegoria
- Autoportret
- Epitafium
- Ikona
- Krucyfiks
- Madonna z dzieciątkiem
- Malarstwo historyczne
- Malarstwo religijne
- Marina
- Martwa natura
- Matka Boska z Dzieciątkiem
- Nokturn
- Obraz
- Odznaczenie
- Ołtarz
- Ołtarz skrzydłowy
- Panorama
- Pejzaż
- Pejzaż miejski
- Personifikacja
- Pieta
- Pomnik
- Portret alegoryczny
- Portret konny
- Portret reprezentacyjny
- Portret trumienny
- Portret zbiorowy
- Przedstawienie świętych
- Realizm
- Scena alegoryczna
- Scena batalistyczna
- Scena batalistyczne
- Scena historyczna
- Scena mitologiczna
- Scena religijna
- Scena rodzajowa
- Scena symboliczna
- Sielanka
- Sztafaż
- Weduta
- Wnętrze
- Śmierć X
Author: Konrad Krzyżanowski
- Ur.
- 15 lutego 1872 w Krzemieńczuku na Naddnieprzańskiej Ukrainie
- Zm.
- 25 maja 1922 w Warszawie
- Najważniejsze dzieła:
- Portret Bronisławy Ostrowskiej (1901), Chmury (1906), Chmury w Finlandii (1908), Portret Pelagii Witosławskiej (1912-13), Portret żony z kotem (1912), Portret Józefa Piłsudskiego (1920)
Malarz; kształcił się w Szkole Malarskiej w Kijowie, w petersburskiej Akademii Sztuk Pięknych oraz w Monachium. Przez całe życie, podczas studiów i później, kiedy sam został profesorem, regularnie wyjeżdżał na plenery: do Włoch, na Węgry, do Finlandii lub bliżej – na polską prowincję. Od 1900 roku związany z intelektualnym środowiskiem skupionym wokół Warszawskiego Towarzystwa Artystycznego i czasopisma „Chimera”. Był jednym z najważniejszych przedstawicieli polskiego ekspresjonizmu. Tworzył rozmalowane, dynamiczne kompozycje w kontrastowych barwach: portrety psychologiczne oraz pejzaże, których forma często graniczyła z abstrakcyjną wizją.
Motif: Śmierć
Śmierć stanowi najistotniejszy problem egzystencjalny, określa kondycję ludzką. Jest wyzwaniem dla dumy z osiągnięć człowieka w opanowywaniu i poznawaniu świata oraz siebie samego dzięki rozumowi, nauce i coraz doskonalszej technice. Śmierć niweczy wszystkie usiłowania i wszystkie nadzieje. Zagraża w każdej chwili i właściwie przez cały czas podgryza życie człowieka jak robak drążący pień drzewa, by na końcu je powalić. „Bo na tym świecie Śmierć wszystko zmiecie, / Robak się lęgnie i w bujnym kwiecie” — pisał Antoni Malczewski (Maria). Upływ czasu, przemijanie przypomina o tym, że w końcu przeminie wszystko. Nic na świecie nie daje — wobec świadomości nieuchronnej śmierci – trwałego oparcia; stąd rodzi się myślenie o marności wszystkiego. Postawa taka: patrzenia na świat w perspektywie zagrożenia zniszczeniem i śmiercią rodzi melancholię, która do surowego vanitas dodaje tęsknotę za tym, co było (stąd pewna predylekcja do ruin). Zajęciem melancholika jest wspominanie i nieukojona żałoba; (zob. też: trup, grób, gotycyzm, pogrzeb, nieśmiertelność).