Author: Antoni Brodowski,
motif: Starość

Ur.

przed 26 grudnia 1784 w Warszawie

Zm.

31 marca 1832 w Warszawie

Najważniejsze dzieła:

Edyp i Antygona (1828), Gniew Saula na Dawida (1812-1819), Parys w czapce frygijskiej (ok. 1813-14), Portret Ludwika Osińskiego w stroju wolnomularskim (ok. 1820), Portret Karola Brodowskiego (ok. 1815)

Antoni Brodowski łączył początki życia artystycznego z pracą urzędnika. Pracował w Ministerstwie Sprawiedliwości i jednocześnie kształcił się na stypendiach w Paryżu. Najważniejszym doświadczeniem była dla niego nauka w pracowni Jacquesa Luis Davida, słynnego francuskiego klasycysty. Po sukcesie na wystawie w 1820 roku został profesorem malarstwa na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Warszawskiego. Doprowadził do reformy systemu nauczania w pracowniach, m.in. wprowadził rysunek z żywego modela. Był autorem monumentalnych kompozycji o tematyce religijnej, mitologicznej oraz doskonałym portrecistą. Jego płótna charakteryzuje doskonały rysunek, wyważona kompozycja, statyczne, niemal teatralne pozy przedstawionych postaci, antyczny strój.

Dość często spotykamy w literaturze refleksje na temat tego końcowego etapu życia, który wiąże się ze stopniowym wycofywaniem się z aktywności, osłabieniem sił, przemianami obumierającego ciała, często z chorobą. Jednocześnie ludzie starzy mogą być skarbnicą wiedzy zdobytej podczas długiego życia, mogą w społeczności pełnić rolę świadków historii, osób przekazujących i podtrzymujących tradycję, wreszcie: mędrców. Mogą, lecz nie zajmują takiej pozycji automatycznie wraz z osiągnięciem pewnego wieku, nie należy się bowiem łudzić, że:
„Wszak siwizna zwyczajnie talenta posiada,/
Wszak w zmarszczkach rozum mieszka, a gdzie broda siwa,/
Tam wszelka doskonałość zwyczajnie przebywa.” (I. Krasicki, Do króla)
Starość wiąże się także ze wspominaniem.