Author: Antoni Brodowski,
motif: Opieka

Ur.

przed 26 grudnia 1784 w Warszawie

Zm.

31 marca 1832 w Warszawie

Najważniejsze dzieła:

Edyp i Antygona (1828), Gniew Saula na Dawida (1812-1819), Parys w czapce frygijskiej (ok. 1813-14), Portret Ludwika Osińskiego w stroju wolnomularskim (ok. 1820), Portret Karola Brodowskiego (ok. 1815)

Antoni Brodowski łączył początki życia artystycznego z pracą urzędnika. Pracował w Ministerstwie Sprawiedliwości i jednocześnie kształcił się na stypendiach w Paryżu. Najważniejszym doświadczeniem była dla niego nauka w pracowni Jacquesa Luis Davida, słynnego francuskiego klasycysty. Po sukcesie na wystawie w 1820 roku został profesorem malarstwa na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Warszawskiego. Doprowadził do reformy systemu nauczania w pracowniach, m.in. wprowadził rysunek z żywego modela. Był autorem monumentalnych kompozycji o tematyce religijnej, mitologicznej oraz doskonałym portrecistą. Jego płótna charakteryzuje doskonały rysunek, wyważona kompozycja, statyczne, niemal teatralne pozy przedstawionych postaci, antyczny strój.

Różne są formy roztaczania nad kimś opieki, powiązanej często z miłosierdziem (a np. w przypadku Wokulskiego i ,,Magdalenki" z Powiśla również z pracą organiczną), miłością (od macierzyńskiej i ojcowskiej począwszy), czy przyjaźnią. Opieka może stanowić obowiązek prawny (np. wydanie córki za mąż w Świętoszku stanowi wynik sprawowanej opieki - oraz władzy - ojcowskiej). Pielęgnacja w chorobie, troska o osoby kalekie stanowią także formy opieki. Kiedy jest ona obowiązkiem, może budzić uczucia dalekie od miłosierdzia (gdy pojawia się opór wobec przyjęcia na siebie tego obowiązku). Problem stanowi wtedy często brak opieki lub udawana, pozorna troska o kogoś, niekiedy skrywająca okrucieństwo. Temat opieki wiąże się z dziećmi chcianymi i niechcianymi, sierotami i sierocińcami; z powinnościami rodzinnymi oraz społecznymi i narodowymi, a także z ideą pracy organicznej.
Szczególną formą opieki jest oczywiście opieka bóstwa czy potężnego ducha, roztaczana nad jakąś społecznością — klanem, plemieniem, czy (w przypadku religii monoteistycznych) całą ludzkością. Pieczę nad plemieniem polskim od wieków dzierży, jak wiadomo, Matka Boska.