Wesprzyj Wolne Lektury 1,5% podatku — to nic nie kosztuje! Wpisz KRS 00000 70056 i nazwę fundacji Wolne Lektury do deklaracji podatkowej. Masz czas tylko do końca kwietnia :)
Przypisy
Pierwsza litera: wszystkie | 0-9 | A | B | C | D | E | F | G | H | I | J | K | L | M | N | O | P | Q | R | S | T | U | V | W | X | Y | Z
Według typu: wszystkie | przypisy autorskie | przypisy redaktorów Wolnych Lektur | przypisy źródła | przypisy tłumacza
Według kwalifikatora: wszystkie | anatomiczne | angielski, angielskie | architektura | astronomia | białoruski | biologia, biologiczny | czeski | dopełniacz | dawne | filozoficzny | francuski | geologia | grecki | gwara, gwarowe | handel, handlowy | hebrajski | historia, historyczny | hiszpański | łacina, łacińskie | literacki, literatura | medyczne | mitologia | mitologia grecka | mitologia rzymska | muzyczny | niemiecki | poetyckie | pogardliwe | portugalski | potocznie | prawo, prawnicze | przenośnie | przestarzałe | przysłowiowy | regionalne | religijny, religioznawstwo | rodzaj nijaki | rosyjski | rodzaj żeński | rzadki | staropolskie | starożytny | turecki | ukraiński | węgierski | włoski | wojskowy | żartobliwie | żeglarskie | zoologia
Według języka: wszystkie | English | français | Deutsch | lietuvių | polski
Znaleziono 8699 przypisów.
mienić (daw.) — zmieniać, odmieniać; gniew mienił: zmieniał gniew na uczucie przeciwne. [przypis edytorski]
mienić (daw.) — zmieniać. [przypis edytorski]
Honoré de Balzac, Stracone złudzenia, Wielki człowiek z prowincji w Paryżu
(źródło na Platformie Redakcyjnej)
mienić — dziś: zmieniać. [przypis edytorski]
mienić — nazywać, określać jako. [przypis edytorski]
mienić — nazywać, uznawać. [przypis edytorski]
mienić — przemieniać, zamieniać. [przypis edytorski]
mienić (przestarz.) — nadawać miano, nazywać; głosić coś o kimś lub o czymś; uważać kogoś lub coś za coś. [przypis edytorski]
mienić (przestarz.) — nadawać miano, nazywać kogoś lub coś. [przypis edytorski]
mienić się (daw., gw.) — zmieniać się. [przypis edytorski]
mienić się (daw.) — mianować się, nazywać siebie. [przypis edytorski]
mienić się (daw.) — nazywać się. [przypis edytorski]
mienić się (daw.) — podawać się za. [przypis edytorski]
mienić się (daw.) — tu: zmieniać się. [przypis edytorski]
mienić się (daw.) — zmieniać się, przemieniać się. [przypis edytorski]
mienić się (daw.) — zmieniać się. [przypis edytorski]
mienić się (daw.) — zmieniać się; tu: zmieniać wyraz twarzy. [przypis edytorski]
mienić się (daw.) — zmieniać się; tu: zmienić wyraz twarzy. [przypis edytorski]
mienić się — nazywać siebie kimś. [przypis edytorski]
mienić się (starop.) — zmieniać się, odmieniać się, przemieniać się. [przypis edytorski]
mienić się (starop.) — zmieniać się. [przypis edytorski]
mienić się — zmieniać się; tu: zapewne chodzi o zmienne wyrazy twarzy, będące odbiciem nurtujących myśli. [przypis edytorski]
mienić (starop.) — odmieniać, zmieniać. [przypis edytorski]
mienić (starop.; tu forma 3 os. lm: mienią) — mówić, nazywać. [przypis redakcyjny]
mienić (starop.) — zmieniać, odmieniać. [przypis edytorski]
mienić — tu: nazwać. [przypis edytorski]
mienić — tu: nazywać, określać jako. [przypis edytorski]
mienić — tu: przemieniać. [przypis edytorski]
mienić — tu: uważać za. [przypis edytorski]
mienić — tu: wymieniać, wyliczać. [przypis edytorski]
mienić — tu: zmieniać. [przypis edytorski]
mienić — wymienić. [przypis redakcyjny]
mienić — zmieniać. [przypis edytorski]
mienię — tu: zamieniam. [przypis edytorski]
mienie — majątek, dobytek. [przypis edytorski]
mienie — własność, posiadane dobra. [przypis edytorski]
mienił niesprawiedliwym nie tylko niewdzięcznego… — zdaje się, że w Sparcie można było niewdzięczność ścigać sądownie. Skoro Agesilaos potępiał niewdzięczność bez względu na stanowisko ustawy, to tym bardziej sam jej unikał, jeśli prawo ją karało. [przypis tłumacza]
mienim widomym zabawiwszy — tj. mieniem (bogactwem) doczesnym nacieszywszy. [przypis edytorski]
Mieniono (…) [Spinozę] bożyszczem poetów, Kopernikiem etyki, świętym — zob. zbiór cytat 28 wielkich pisarzy w „Chronicon Spinozanum”, t. I na wstępie. [przypis tłumacza]
mienny — majętny, bogaty. [przypis edytorski]
mieras (lenk.) — tikslas. [przypis edytorski]
Miereżkowski, Dmitrij Siergiejewicz (1865–1941) — rosyjski pisarz, historyk, filozof i krytyk literacki; jeden z pierwszych rosyjskich symbolistów. [przypis edytorski]
mierne (daw.) — umiarkowane. [przypis edytorski]
miernie (daw.) — w miarę, nie nadmiernie. [przypis edytorski]
miernie — umiarkowanie, niewybitnie; tu: słabo. [przypis edytorski]
miernie — w miarę, umiarkowanie, trochę. [przypis edytorski]
miernik (daw.) — mierniczy, człowiek dokonujący pomiarów pól, gruntów. [przypis edytorski]
mierność (daw.) — tu: umiarkowanie. [przypis edytorski]
mierność (daw.) — tu: umiejętność zachowania miary. [przypis edytorski]
mierność (daw.) — umiarkowanie. [przypis edytorski]
mierność (daw.) — umiejętność zachowania miary. [przypis edytorski]
mierność (daw.) — zachowywanie właściwej miary. [przypis edytorski]
mierność — tu: umiar. [przypis edytorski]
mierność — umiarkowanie; niewielki zasób czegoś. [przypis edytorski]
mierny (daw.) — ani za silny, ani za słaby (w miarę). [przypis edytorski]
mierny (daw.) — umiarkowany. [przypis edytorski]
mierny (daw.) — w miarę. [przypis edytorski]
mierny (daw.) — zachowujący miarę. [przypis edytorski]
mierny (daw.) — zachowujący odpowiednią miarę. [przypis edytorski]
mierny — nie nazbyt obfity, w miarę. [przypis edytorski]
mierny — niewiele warty, nieokazały. [przypis edytorski]
mierny (starop.) — [tu:] dobrze mierzący do celu [o oku]. [przypis redakcyjny]
mierny — [tu:] celny. [przypis redakcyjny]
mierny — tu: celny (taki, co dobrze mierzy). [przypis redakcyjny]
mierny — tu: przeciętny, średniej inteligencji. [przypis edytorski]
mierny — tu: średni. [przypis edytorski]
mierny — tu: średni, średniej wielkości. [przypis edytorski]
mierny — tu: zapewniający wszystko we właściwej mierze, ani za dużo, ani za mało. [przypis edytorski]
Mierosławski, Ludwik (1814–1878) — generał, radykalny demokrata; uczestnik powstania listopadowego, członek emigracyjnego Towarzystwa Demokratycznego Polskiego; współpracował z rewolucjonistą włoskim Mazzinim; miał być przywódcą zaplanowanego na 1846 powstania we wszystkich trzech zaborach, jednak wskutek denuncjacji hr. Ponińskiego został aresztowany przez policję pruską; w czasie Wiosny Ludów był dowódcą powstania w Wielkopolsce w 1848 oraz na Sycylii i w Badenii w 1849; w 1860 nawiązał bliską współpracę z Garibaldim; w 1863 był pierwszym dyktatorem powstania styczniowego z ramienia Tymczasowego Rządu Narodowego, porażki militarne oraz konflikt z Langiewiczem skłoniły go do rezygnacji z godności dyktatora, powrócił na emigrację do Francji. [przypis edytorski]
Mierosławski, Ludwik (1814–1878) — generał, uczestnik powstania listopadowego, członek emigracyjnego Towarzystwa Demokratycznego Polskiego; współpracował z Mazzinim; miał być przywódcą zaplanowanego na 1846 powstania we wszystkich trzech zaborach, jednak wskutek denuncjacji hr. Ponińskiego został aresztowany przez policję pruską; w czasie Wiosny Ludów był dowódcą powstania w Wielkopolsce w 1848 oraz na Sycylii i w Badenii w 1849; w 1860 nawiązał bliską współpracę z Garibaldim; w 1863 był dyktatorem powstania styczniowego z ramienia Tymczasowego Rządu Narodowego, porażki militarne oraz konflikt z Langiewiczem skłoniły go do rezygnacji z godności dyktatora, powrócił na emigrację do Francji. [przypis edytorski]
Mierosławski, Ludwik (1814–1878) — polski generał, pisarz i poeta, teoretyk wojskowości, działacz polityczny i niepodległościowy, uczestnik powstania listopadowego, przywódca dwóch powstań w Wielkopolsce (1846, 1848), pierwszy dyktator powstania styczniowego. [przypis edytorski]
mierzała — zmierzała, kierowała się. [przypis edytorski]
mierzawiec (ros.) — obrzydliwiec, świntuch. [przypis edytorski]
mierzchnąć (daw.) — tracić blask, gasnąć. [przypis edytorski]
mierzchnącego — dziś popr.: zmierzchającego. [przypis edytorski]
mierzch (starop.) — zmierzch. [przypis edytorski]
mierzeja — piaszczyste przedłużenie półwyspu, przen. wybrzeże. [przypis edytorski]
mierzeja — tu: brzegi, wybrzeże. [przypis edytorski]
mierziączka (daw.) — gniew, oburzenie, niechęć. [przypis edytorski]
mierziączka — waśń. [przypis redakcyjny]
mierzić — brzydzić. [przypis edytorski]
mierzić — budzić wstręt. [przypis edytorski]
mierzić (daw.) — brzydzić. [przypis edytorski]
mierzić (daw.) — wzbudzać odrazę, niechęć. [przypis edytorski]
mierzić (gw.) — denerwować; być obrzydłym. [przypis edytorski]
mierzić się (daw.) — dziś bez strony zwrotnej; budzić odrazę, niechęć. [przypis edytorski]
mierzieć (starop.) — przykro być; [odstręczać]. [przypis redakcyjny]
mierziło się — nudziło się, sprzykrzyło się. [przypis edytorski]
mierzi mu się — przykrzy mu się, nudzi mu się; zbrzydło mu coś. [przypis edytorski]
mierziony (daw.) — budzący obrzydzenie. [przypis edytorski]
mierziony (daw.) — obmierzły, tj. wywołujący wstręt i obrzydzenie. [przypis redakcyjny]
mierziony (daw.) — wzbudzający obrzydzenie. [przypis edytorski]
mierziony (starop.) — obmierzły, obrzydły. [przypis redakcyjny]
mierzkało (starop.) — zmierzchało. [przypis redakcyjny]
mierzwą — słoma zgnieciona na podściółkę dla bydła, przen,: coś bez wartości. [przypis edytorski]
mierzwa (daw.) — nawóz, obornik. [przypis edytorski]
mierzwa — dosł.: słoma, którą rzuca się pod nogi krowom w oborze; tu przen.: coś, co się zużywa i czego się nie szanuje. [przypis edytorski]
mierzwa (gw.) — zgnieciona słoma, używana najczęściej na ściółkę lub naturalny, organiczny nawóz, gnój. [przypis edytorski]
mierzwa (gw.) — zgnieciona słoma, używana najczęściej na ściółkę lub naturalny, organiczny nawóz, gnój. [przypis redakcyjny]
mierzwa — nawóz. [przypis edytorski]
mierzwa — organiczny nawóz, obornik. [przypis edytorski]
