Wesprzyj Wolne Lektury 1,5% podatku — to nic nie kosztuje! Wpisz KRS 00000 70056 i nazwę fundacji Wolne Lektury do deklaracji podatkowej. Masz czas tylko do końca kwietnia :)
Przypisy
Pierwsza litera: wszystkie | 0-9 | A | B | C | D | E | F | G | H | I | J | K | L | M | N | O | P | Q | R | S | T | U | V | W | X | Y | Z
Według typu: wszystkie | przypisy autorskie | przypisy redaktorów Wolnych Lektur | przypisy źródła | przypisy tłumacza
Według kwalifikatora: wszystkie | anatomiczne | angielski, angielskie | architektura | astronomia | białoruski | biologia, biologiczny | czeski | dopełniacz | dawne | filozoficzny | francuski | geologia | grecki | gwara, gwarowe | handel, handlowy | hebrajski | historia, historyczny | hiszpański | łacina, łacińskie | literacki, literatura | medyczne | mitologia | mitologia grecka | mitologia rzymska | muzyczny | niemiecki | poetyckie | pogardliwe | portugalski | potocznie | prawo, prawnicze | przenośnie | przestarzałe | przysłowiowy | regionalne | religijny, religioznawstwo | rodzaj nijaki | rosyjski | rodzaj żeński | rzadki | staropolskie | starożytny | turecki | ukraiński | węgierski | włoski | wojskowy | żartobliwie | żeglarskie | zoologia
Według języka: wszystkie | English | français | Deutsch | lietuvių | polski
Znaleziono 8689 przypisów.
miecą (starop. forma) — miotają; rzucają. [przypis edytorski]
mieccie — miotajcie, rzucajcie. [przypis edytorski]
miececie (starop. forma) — 2.os.lm: miotacie; rzucacie, tu: porzucacie, odrzucacie. [przypis edytorski]
miece — dziś popr. forma: miota. [przypis edytorski]
miece — miota. [przypis edytorski]
miece się (starop. forma) — miota się, rzuca się. [przypis edytorski]
miece się (starop.) — miota się; rzuca się, ciska się. [przypis edytorski]
miece sie (forma starop.) — miota się, rzuca się. [przypis redakcyjny]
miece (starop. forma) — 3.os. lp: miota, ciska, rzuca. [przypis edytorski]
miece (starop. forma) — dziś 3 os.lp: miota; rzuca. [przypis edytorski]
miece (starop. forma) — miota; ciska. [przypis edytorski]
miece (starop. forma) — miota; ciska, rzuca. [przypis edytorski]
miecesz — miotasz, potrząsasz. [przypis edytorski]
miece — tu: wzburza (kopytami podczas biegu). [przypis edytorski]
miec (gw.) —miecz. Następuję tu mazurzenie, czyli cz jest wymawiane jak c. [przypis edytorski]
miech — mieszek, sakiewka na pieniądze. [przypis edytorski]
Miechów — miasto powiatowe w woj. małopolskim. [przypis edytorski]
Miechocin — wioska pod dzikowem. [przypis redakcyjny]
Miechowita, Maciej właśc. Maciej Karpiga (1457–1523) — także: Maciej z Miechowa, Matthias de Miechow; nadworny lekarz Zygmunta I Starego, autor dzieł z zakresu medycyny i astrologii, geograf i historyk (w 1519 r. wydał Chronica Polonorum, tj. pierwsze drukowane dzieje Polski od czasów najwcześniejszych do 1506 r.), profesor Akademii Krakowskiej; tu nazwisko jego stanowi synonim alchemika i astrologa, ponieważ powszechnie z tych rodzajów swojej działalności był najbardziej znany. [przypis edytorski]
miech — przyrząd do tłoczenia powietrza, stanowiący m.in. element organów. [przypis edytorski]
miech (starop.) — tu: sakwa, sakiewka; worek na pieniądze i kosztowności. [przypis edytorski]
miech — używany w kuźni przyrząd pompujący powietrze do ognia, co pozwala osiągnąć jego wyższą temperaturę. [przypis edytorski]
miecie — dziś: miota; rzuca. [przypis edytorski]
miecie — dziś raczej: miota; rzuca. [przypis edytorski]
Miecielski, Erazm (1769–1800) — kapitan w 10 regimencie pieszym, kawaler Orderu Virtuti Militari; razem z Józefem Zeydlitzem organizował konspirację w swoim regimencie; uczestnik powstania kościuszkowskiego, awansowany na pułkownika. [przypis edytorski]
miecie — miota; rzuca. [przypis edytorski]
Miecio a. Mietek — pseudonim dowódcy plutonu, podchorążego Antoniego Sakowskiego (1922–1944). [przypis edytorski]
mieciones (z litew.) — napój z wywaru krup z miodem. [przypis autorski]
mieciones (z litew.) — napój z wywaru krup z miodem. [przypis edytorski]
Miecław — chodzi o Mieszka I. [przypis redakcyjny]
Miecław — Mieszko I. [przypis edytorski]
miecza daj — dziś popr.: miecz daj. [przypis edytorski]
miecza — ξίφους, gladio, Schwert (Cl.), [pominięto tłum. na rosyjski]. [przypis tłumacza]
miecza z pochwy dobył, a w złotą bramę nim uderzając — Złota Brama w Kijowie została wzniesiona w 1037 r.; kronikarz popełnia tu więc anachronizm. [przypis edytorski]
miecz Damoklesa — przen.: stale grożące niebezpieczeństwo. Damokles, dworzanin Dionizjosa, tyrana Syrakuz z IV w. p.n.e., gdy zazdrościł władcy szczęśliwego losu, został posadzony pod mieczem zawieszonym na końskim włosie, by mógł wczuć się w sytuację władcy w każdej chwili narażonego na nieszczęście. [przypis edytorski]
miecz Damoklesa — tu: stale grożące niebezpieczeństwo; nawiązanie do opowieści o Damoklesie, dworzaninie króla Syrakuz Dionizjosa, który pochlebiając swemu władcy, nazwał go najszczęśliwszym z ludzi; w związku z tym król pozwolił mu wystąpić w swojej roli, spać w królewskim łożu i jeść przy królewskim stole, ale podczas uczty powiesił nad Damoklesem ostry miecz zawieszony na końskim włosie; Damokles zrozumiał w ten sposób, że los władcy nie jest godny zazdrości. [przypis edytorski]
miecz damoklesowy — przen.: zagrożenie nieubłaganie wiszące nad człowiekiem. Damokles, dworzanin Dionizjosa, tyrana Syrakuz z IV w. p.n.e., gdy zazdrościł władcy szczęśliwego losu, został posadzony pod mieczem zawieszonym na końskim włosie, by mógł wczuć się w sytuację władcy w każdej chwili narażonego na nieszczęście. [przypis edytorski]
miecz dobyty nad niecnym karkiem już wisi… — aluzja do staroż. anegdoty o mieczu Damoklesa. Dionizjusz, tyran sycylijskiego miasta Syrakuzy, chcąc uzmysłowić zazdrosnemu dworzaninowi Damoklesowi swoje położenie, kazał mu ucztować, zawiesiwszy nad jego głową miecz. [przypis edytorski]
miecze a. miece (starop. forma) — miota; tj. ciska, rzuca. [przypis edytorski]
miecze, kopie, lwy, topory, podkowy — są to znaki na tarczach różnych herbów: miecz w 14 herbach, kopie w Jelitach Zamojskich, lew w Zadorze Lanckorońskich, topór Tęczyńskich, Ossolińskich, Księskich, podkowa w Jastrzębcu Myszkowskich i w Lubiczu Żółkiewskich. Herby te są tu użyte metonimicznie zamiast pieczętującej się nimi szlachty, tak samo, jak „herbowna nawa” (tj. łódź) zam. Czarnieckiego. [przypis redakcyjny]
miecze (starop. forma) — miota, rzuca, ciska. [przypis edytorski]
miecze (starop. forma) — od miotać: czas teraźniejszy, 3 os. lp; zamiast: miece lub miota. [przypis redakcyjny]
Miecze wznoszą (…) rozsieką — Ogólna dyspozycja przebiegu bitwy w Marii przypomina bitwę w Grażynie Mickiewicza. Wojsko mniemanego Litawora zastaje również nieprzyjaciół uszykowanych i Grażyna podobnie jak Wacław uderzywszy na oślep w środek ściany nieprzyjaciół, wywołała wśród nich zrazu popłoch zaciekłością swego męstwa. Dopiero gdy zauważono, że ciosy jej są zadawane słabą jakby niewieścią ręką, sytuacja się zmieniła i stała się dla Grażyny krytyczną, podobnie jak tu dla Wacława. [przypis redakcyjny]
Mieczkowski — Jan Mieczkowski, właściciel znanego zakładu fotograficznego. [przypis redakcyjny]
miecz (…) miceński — grecki, od Micen, grodu naczelnego wodza Greków, Agamemnona. [przypis redakcyjny]
mieczmi (starop. forma) — mieczami. [przypis edytorski]
mieczmi (starop. forma) — zamiast: mieczami (por. pieśń I, zwr. 63 i pieśń VI, zwr. 73). [przypis redakcyjny]
Miecznik, Antoni (1870–1921) — literat, dziennikarz, autor dzieła O religii pogańskich Słowian, a także beletrystyki (m.in. Historia o królewiczu Milanie 1903, Koniec królestwa kobiet 1906); pochodzący z Częstochowy, porzucił seminarium duchowne, ukończył studia na uniwersytecie w Kijowie, podróżował po Włoszech i Besarabii (czego owocem były szkice O Serbii i Serbach; Macedonia i Macedończycy); przez większość życia związany z Warszawą jako redaktor i publicysta w czasopismach: „Świat” (od 1906 r.), „Dziennik Powszechny” (od 1909 r.) i „Kurier Warszawski” (od 1918 r.), gdzie prowadził dział prowincjonalny. Zainteresowania jego koncentrowały się wokół filozofii, a także problemów społeczno-politycznych; wielotomowym, niewydanym z rękopisu jego dziełem były studia filoz. O narodzie polskim rozmyślania oraz W labiryncie myśli filozoficznych. [przypis edytorski]
miecznik — dostojnik, pierwotnie urzędnik dworski zarządzający zbrojownią. [przypis edytorski]
miecznik — jeden z niższych rangą tytularnych urzędów ziemskich. [przypis edytorski]
Miecznik, Kozak i (…) stary sługa mówią każdy po swojemu — Pacholę jako postać nierealną tutaj pomijamy. Mówi ono właściwie językiem autora, który jednak w II, 17 przechodzi w charakterystyczne nastrojowe strofy o jakimś brzmieniu kamiennym, jakby grobowym. [przypis redakcyjny]
miecznikowa — mowa o pani Humleckiej. [przypis edytorski]
Miecznikow, Pasteur, Ehrlich, Wassermann i Nicolle — słynni mikrobiolodzy XIX w. i 1. poł. XX w. [przypis edytorski]
miecznik — urzędnik dworski, noszący niegdyś miecz swego pana. [przypis redakcyjny]
mieczóm, głowóm — dziś popr. forma C. lm: mieczom, głowom. [przypis edytorski]
Mieczów — dziś popr. forma D. lm.: mieczy. [przypis edytorski]
miecz Oskarowy — czyli Oskara, syna Osjana, a wnuka Fingala. [przypis redakcyjny]
mieczowi (…) złodzieje — złodzieje zbrojni w miecze. [przypis edytorski]
miecz sycylijski — miecz Damoklesa: gdy Damokles, dworzanin Dionizjosa, tyrana sycylijskiego miasta Syrakuzy, zazdrościł władcy szczęśliwego losu, został podczas uczty posadzony pod mieczem zawieszonym na końskim włosie, by mógł wczuć się w sytuację władcy w każdej chwili narażonego na nieszczęście. [przypis edytorski]
mieczu — dziś popr. forma C. lm: mieczowi. [przypis edytorski]
mieczu — dziś popr. forma C. lp: mieczowi. [przypis edytorski]
mieczu — dziś popr. forma: mieczowi a. dla miecza. [przypis edytorski]
miecz — wg mitologii Tezeusz uczestniczył w wyprawie Heraklesa po pas królowej Amazonek. [przypis edytorski]
mieczyskami — ῥομφαίαις , gladiis, Schwertern (Cl.), [pominięto tłum. na rosyjski]; duży, szeroki miecz, używany zwłaszcza przez Traków i różne ludy barbarzyńskie; noszono go po stronie prawej (Pape). [przypis tłumacza]
mieczyskami — ταῖς ῥομφαίαις, p. VI, I, 8, uwaga. [przypis tłumacza]
Mieczysław Frenkiel (1858–1935) — aktor. [przypis edytorski]
Mieczysław Gałka ps. „Elegant” (1923–1975) — podchorąży AK, w powstaniu dowódca drużyny w batalionie „Chrobry I”, robinson warszawski, po wojnie nadal mieszkał w stolicy. [przypis edytorski]
Mieczysław I a. Mieszko I (922/945–992) — władca Polski z dynastii Piastów, ojciec Bolesława I Chrobrego. [przypis edytorski]
Mieczysław I — chodzi o księcia Mieszka I. [przypis edytorski]
Mieczysław Jakimowicz — wspomnienie to było drukowane w miesięczniku „Rok Polski” (w Krakowie) we wrześniu 1917 r. (Nr. 9). [przypis redakcyjny]
Mieczysław Kurzyna ps. „Miecz” (1919–1983) — w konspiracji od 1939, podchorąży AK (od 17 sierpnia 1944 podporucznik), w powstaniu w Zgrupowaniu „Radosław”, ranny 9 sierpnia, później dowódca plutonu w batalionie „Czata 49”, po wojnie mieszkał w Warszawie. [przypis edytorski]
Mieczysław — właśc. Mieszko I. [przypis edytorski]
mie — daw. mię; dziś: mnie. [przypis edytorski]
Mikołaj Rej, Krótka rozprawa między trzemi osobami, Panem, Wójtem a Plebanem
(źródło na Platformie Redakcyjnej)
Mikołaj Rej, Krótka rozprawa między trzemi osobami, Panem, Wójtem a Plebanem
(źródło na Platformie Redakcyjnej)
Mikołaj Rej, Krótka rozprawa między trzemi osobami, Panem, Wójtem a Plebanem
(źródło na Platformie Redakcyjnej)
miednia — miednica. [przypis edytorski]
miednica (starop.) — tu: naczynie miedziane. [przypis edytorski]
miednica — tu: miska do mycia. [przypis edytorski]
miednik — dziś popr.: miednica. [przypis edytorski]
miednik — kocioł z brązu. [przypis edytorski]
miednik — właść. miednica. [przypis edytorski]
miedny (daw.) — miedziany, tu: brązowy. [przypis edytorski]
miedny — miedziany, tu: brązowy. [przypis edytorski]
miedź (daw.) — miedziaki, drobne monety. [przypis edytorski]
miedź — hartowana miedź była używana do wyrobu broni. [przypis edytorski]
miedź — hartowana miedź służyła do wyrabiania uzbrojenia. [przypis edytorski]
miedź — hartowana miedź służyła do wyrobu broni i zbroi. [przypis edytorski]
miedź — hartowana miedź służyła do wyrobu broni. [przypis edytorski]
miedź — hartowana miedź służyła do wyrobu uzbrojenia. [przypis edytorski]
miedź — hartowana miedź służyła do wyrobu zbroi i uzbrojenia. [przypis edytorski]
miedź — mowa o brązie. [przypis edytorski]
miedź za złoto wymienić — wyrażenie z Iliady VI 236, gdzie Glaukos zamienia się zbroją z Diomedesem, oddając mu swój złoty pancerz, wart stu wołów, a otrzymując od niego wykonany z miedzi (z brązu), wart dziewięć. [przypis edytorski]
miedza — pas graniczny oddzielający dwie połacie ziemi. [przypis edytorski]
miedza — pas nieuprawnej ziemi oddzielający pola. [przypis edytorski]
miedza — pas ziemi nieuprawnej ciągnący się wzdłuż dwóch pól i oddzielający je. [przypis edytorski]
miedza — pas ziemi nieuprawnej ciągnący się wzdłuż dwóch pól i oddzielający je. [przypis redakcyjny]
miedza — pas ziemi rozdzielający pola uprawne. [przypis edytorski]
miedza — podłużny skrawek ziemi oddzielający pola uprawne. [przypis edytorski]
miedza — wąski pas ziemi, który oddziela od siebie pola uprawne. [przypis edytorski]
miedza — wąski pas ziemi, który oddziela od siebie pola uprawne. [przypis edytorski]
miedziak — drobna moneta. [przypis edytorski]
miedziak — tu: brązowy medal. [przypis edytorski]
