Spis treści
Gdy przyjdzie mi ten świat porzucić[1]
1
1.Śmierć, Śmiech Gdy przyjdzie mi ten świat porzucić,
na jakąż nutę będę nucić
melodię zgonu mą wyprawną?
Rzuciłem przecież go już dawno.
5
2. Już dawno się przestałem smucić
O rzeczy miłe mnie stracone.
Miałyżby smutki jeszcze wrócić
kraść, co już dawno ukradzione.
3. Przecież już dawno się wyzbyłem
10marzeń o utraconym raju.
Żyję, by zwało się że żyłem…
nad jakąś rzeką, w jakimś kraju…
4.Dom, Grób, Ślub Nad jakąś rzeką, w jakimś mieście,
gdzie ślubowałem ślub niewieście,
15gdzie dom stworzyłem jej i sobie
z myślą o jednym wspólnym grobie.
5. Wiatr, DeszczA na tym grobie, wspólnym domie,
niechże mi wichr gałązki łomie,
gałązki zeschłe, zwiędłe, kruche
20w jesienną deszczną zawieruchę.
6. Tak samo będę słuchał w grobie,
jak deszcz po świecie pluszcze sobie,
jak słucham deszczu za tą ścianą –
i wiem, że znów się budzę rano.
25
7. Słońce, Dziecko, Śmiech, GróbNiechże mi rano słońce świeci,
niech świeci jasno, mocno grzeje.
Nad grób niech moje przyjdą dzieci
i niech się jedno z nich zaśmieje.
Przypisy
[1]
Gdy przyjdzie mi ten świat porzucić — wiersz pisany do Leona Stępowskiego [przyjaciela Wyspiańskiego, aktora krakowskiego — red. WL.] i ogłoszony przez tegoż w „Nowej Reformie” w r. 1903. [„Nowa Reforma” — krakowskie czasopismo sympatyzujące z obozem demokratów. Ukazywało się dwa razy dziennie w latach 1882–1928 — red. WL.]. [przypis redakcyjny]
Proszę czekać...
