W ciemności schodzi moja duszaX
1.
1
Poeta, Poezja, Duch, Tęsknota, Wiatr, Las, MuzykaTęsknię ku tobie, o szumiący lesie!
Ku twoim pieśniom, które wiew wiosenny
W bezmierny przestwór na swych puchach niesie,
Ulata duch mój, sam w melodie plenny[1].
5
Syt jestem ziemi, z tej kaźni codziennej
Trosk jej i cierpień, o szumiący lesie,
W akordy hymnów pierwotnych brzemienny,
Jak więzień z kajdan, tak ma dusza rwie się.
Przeczucie, Bóg, Kondycja ludzka, Obraz świata, ZdradaJest zapomnienie w twej pieśni; jest lube,
10O rozśpiewany, o szumiący lesie,
W fali twych tonów rozpłynięcie bytu;
Jest w nich tajemne przeczucie, że zgubę
Tego, co duszy wybawieniem zwie się,
Chowają w sobie dziedziny błękitu…
2.
15
Bóg, Poeta, Poezja, Stworzenie, Czas, Wiatr, LasStruny twej harfy, o szumiący lesie,
Dech ów porusza, co był w onej porze,
Gdy pod budowę wszechświata przyciesie[2]
Pramistrz w niezmiernym układał przestworze —
Gdy kształty bytów święte Słowo boże
20Przybierać jęło. Dźwięk, MuzykaO szumiący lesie,
Rozlewne dźwięków przedwiekowych morze!
W on czas, gdy żywioł za żywiołem rwie się,
Kiedy Tworzyciel blask swój i swe cienie
I cichość swoją i swój rozgwar niesie
25W pustą bez słońca i bez nocy głuszę —
3.
Poeta, Poezja, Wiatr, Las, DuchDlatego dzisiaj, o szumiący lesie!
30Ma dusza wnika w twą duszę, rozumie,
Chociaż ludzkiego ciała ogniem zwie się,
Choć ludzkim śpiewa językiem, w twym szumie
Akord najcichszy… A gdy w drzew twych tłumie,
O rozśpiewany, o szumiący lesie,
35Wichr się rozgości w swej szalonej dumie
I burzycielskim swoim tchem rozniesie
Twe liście świeże, przerywając ciszę
Trzaskiem konarów, i ma dusza gnie się
I swą koronę wraz z twymi kołysze
40
CierpienieI razem z tobą, o jęczący lesie,
Jęczy i jęk swój razem z twoim splata
W echo tych cierpień, co ranią pierś świata…
4.
Cierpienie, Poeta, Poezja, Wiatr, Las, Muzyka, NaturaO rozśpiewany, o szumiący lesie!
Wiem–ci ja dobrze, że ten wichr, choć zrywa
45Twe i me łono, choć ból z sobą niesie,
Że snać[4] go dusza nie wytrzyma żywa,
Nie jak wróg na nas z dzikim świstem spływa,
Ale najszczerszym przyjacielem zwie się,
Bo najszumniejsze melodie dobywa
50Z mej i twej lutni, o rozgrany lesie!
A jednak dzisiaj — niech wierzchołki twoje
Ten tajemniczy, cichy wiew porusza
W pieśń, co ma w sobie zapomnienia zdroje,
Co rozpłynięciem jest bytu. Niech rwie się
55Świat ten! Spokoju spragniona ma dusza,
O słodką ciszę szeleszczący lesie!
Proszę czekać...
