Spis treści
Lis i gęś
1
Słomka położona
Między dwa bierwiona[1]
Uleży, gdy są wilgłe[2], lecz pono
Kruchy jej byt, gdy bierwiona płoną.
5
Komu nazbyt mistycznym zda się to twierdzenie,
Temu nadmienię
Że słomka — przyjaźń, a bierwiona —
On — Ona.
Gęś, młoda entuzjastka,
10Nieco dzika,
Świeżo z gniazdka
W świat wprowadzona;
Lis, przechera[3] poniekąd i kawał szkodnika:
A przecie, co powiecie, moje panie? —
15Najtkliwsze z sobą zawarli przymierze.
O życiu gęgała gęś idealnym,
O wadach swych dziedzicznych
Lis jej szczekał szczerze,
Płakał na łonie jej nieprzemakalnym:
20Słowem, lisi skowyt i gęsie gęganie
Były wzorem harmonii.
Nawet kury z uznaniem gdakały o lisie.
Lecz ach! cóż jest trwałego?…
W południe, na błoni,
25Zwanej «Gęsie Błotko»,
Bawili się
Lis przy gęsi, gęś przy lisie
Rozmową przyjacielską.
Fałsz, PochlebstwoLis mówił: — «O jakże jest słodko,
30Znaleźć serce siostrzane! Od chwili, gdy atłas
Twego puchu mnie olśnił, nie nęci mnie brat — las,
Łowy mi zbrzydły, i wiesz co?
Od dziś żyję rzodkwią» —
— «Ach tak, życie jest piękne,
35Tyś dobry, ja wiem…»
— «Nie, nie!… O, tkwią
We mnie zarodki złego, ale niechaj pęknę,
Jeżeli nie będę z czasem gęsiom równy». —
— «Ja ci wierzę… Jakiś ty wymowny,
40Jaki inny,
Niż obraz twój, kreślony mi w dobie dziecinnej,
Gdym, rzuciwszy jaje,
Rozpoznawać zaczęła gęsińca zwyczaje».
— «Hm, tak…
45Jednak wyznać trzeba,
Że gleba
Tu niezbyt sucha. Źle wpływa wilgoć na zdrowie.
Tam przejdźmy…»
— «Ach, chętnie! Papa gąsior miał przysłowie:
50Z druhem
Dobrze i na lądzie suchym».
I przeszli.
Lis był na czczo.
Półuchem
55Słuchał gęsi, patrząc na jej tułów
Okrągły; nozdrza rozdął, bo czuł ów
Zapach, jakim gęś tchnie podniecona.
«Pozwól mi na swym łonie spocząć, luba siostro».
60Jakoż położył swą mordkę ostrą
Na gęsi pierze.
Ta, wzruszona,
Przyskrzydla go do łona,
I aby ufność swą okazać snadnie,
65Z pieszczotą mu swą szyjkę między zęby kładnie.
Lis drgnął, spłonąwszy jak mina prochowa,
Ściął[5] zęby, i gęsia głowa
Odpadła od gardzieli…
70I drżała gęś bezgłowa w przedśmiertnej agonii.
Pasące się w oddali przyjaciółki ściętej
Rozpierzchły się, wydając gęgliwe lamenty.
Krople krwi jak korale kapią z brody lisa,
Co widząc, źdźbło kostrzewy[7] trwożnie się kołysa,
75I niezabudki kwiat niewinnookiej
Zgroza trzęsie,
Gdy lis chrupie przyjacielskie zwłoki
Gęsie.
Łzy— «Stało się» — lis pomyślał.
80Za czym z mokrą rzęsą
Pojrzał w niebo i zawył:
Głód— «O przyrodo, matko!
Czemu każesz jeść mięso,
Gdyśmy duchem głodni?
85Czemu nas szlakiem cnoty
Prowadzisz do zbrodni?
Ha! krwawą zagadką
Byt nasz!
Oto w lat rozkwicie
90Była gęś… Dziś co z niej?
Dziób, skrzydła, piór parę z ogona…
Reszta — zjedzona!
Przypisy
Proszę czekać...
