Potrzebujemy Twojej pomocy!

Na stałe wspiera nas 474 czytelników i czytelniczek.

Niestety, minimalną stabilność działania uzyskamy dopiero przy 500 regularnych darczyńców. Dorzucisz się?

Przekaż 1,5%

Przekaż 1,5% podatku na Wolne Lektury KRS 00000 70056
Ufunduj darmowe książki dla tysięcy dzieciaków.
WIĘCEJ

Szacowany czas do końca: -
Juliusz Słowacki, Do pastereczki siedzącej na druidów kamieniach w Pornic nad oceanem

Spis treści

    1. Księżyc: 1

    Juliusz SłowackiDo pastereczki siedzącej na Druidów kamieniach w Pornic[1] nad oceanem

    1
    Jak ty mi jesteś wdzięczna[2],
    Duszeczko moja mała,
    Słoneczna i miesięczna,
    Prawie bez krwi i ciała.
    5
    Gdyś wysoko siadała
    Z główką w zorzy pierścieniach,
    Na Druidów[3] kamieniach,
    Śród jałowcowych krzaków
    Ćwieki twoich chodaków
    10
    Błyskały mi na lice
    Jako dwa półksiężyce
    Czerwoną zorzą ranną;
    I byłaś mi zarazem
    Chłopeczką i Dyjanną[4],
    15
    Zjawieniem i obrazem,
    Kochanką i dziecięciem,
    Smutkiem — i niebowzięciem.
    Włoski twoje jak zboże
    Złote i przezroczyste
    20
    Wiatr unosił na morze,
    A we włoskach ogniste
    Ranunkuły[5] z doliny,
    Jak maki Ukrainy,
    Zdawały się ogniami,
    25
    Które tobie do lica
    Przypięła upiorzyca
    Śpiąca w grobie pod nami.
    Za tobą — szafir mórz
    Dzielił kibić[6] na dwoje;
    30
    Nad głową — jak zawoje
    Jutrzenki pełne róż
    I chwasty w dyjamentach
    Około ciebie skrzyły,
    A ty na monumentach
    35
    Stróżka — i duch mogiły,
    KsiężycZ niewinnością na licach,
    Z nóżkami na księżycach.

    Przypisy

    [1]

    Pornic — miasteczko w Bretanii w płn-zach. Francji; w XIX w. popularne kąpielisko. [przypis edytorski]

    [2]

    Jak ty mi jesteś wdzięczna — W później ustalonej wersji wiersza (w: Juliusz Słowacki, Dzieła wszystkie, red. J. Kleiner, Wrocław 1960, t. XII, cz.1, s. 188) tekst poniższy poprzedzony jest dwiema strofami: Boże, błogosław tej małej pasterce/ Na druidycznych siedzącej kamieniach,/ Tak że jej głowa w zorzowych płomieniach/ Była… a za nią morza pas — po serce./ A jej chodaki na białych krzemieniach/ Podkute jasnym ćwiekiem w półmiesiące,/ A włoski złote z wiatrem igrające,/ A jakieś przeszłe anielstwo w spojrzeniach. Błogosław miejscu, gdzie ona usiadła/ I o swej nędzy mówiąc łzy perłowe/ Lała — i perły te nieszczęsne jadła,/ Albowiem w dziecku tym słychać królowę/ Ducha, która tu w nieszczęście popadła/ I na ciernisku położyła głowę. [przypis edytorski]

    [3]

    druid — a. druida; staroż. kapłan celtycki; druidzi przewodniczyli obrzędom rel., sprawowali sądy oraz przepowiadali przyszłość. [przypis edytorski]

    [4]

    Dyjanna — właśc. Diana, rzym. odpowiedniczka bogini Artemidy w mit. gr.; bliźniaczej siostry Apollina, dziewiczej bogini łowów, lasów, zwierząt i dzikiej przyrody. [przypis edytorski]

    [5]

    ranunkuł — rodzaj kwiatu o barwie żółtej lub pomarańczowej. [przypis edytorski]

    [6]

    kibić — tułów kobiety od ramion do bioder; stan, talia. [przypis edytorski]

    x