Przekaż 1,5%

Przekaż 1,5% podatku na Wolne Lektury KRS 00000 70056
Ufunduj darmowe książki dla tysięcy dzieciaków.
WIĘCEJ

Szkoła monachijska

Wbrew nazwie nie chodzi o konkretną instytucję, ale o szerokie środowisko polskich malarzy kształcących się bądź przebywających w Monachium w latach sześćdziesiątych-osiemdziesiątych XIX wieku. Po ukończeniu pierwszego etapu edukacji w Polsce, na warszawskiej lub krakowskiej akademii, często wyjeżdżali do stolicy Bawarii i tam kształcili się dalej na akademii lub w prywatnych pracowniach znanych malarzy, także polskich. Z powodów politycznych możliwość dalszego kształcenia dawały tylko uczelnie zagraniczne.

Przedstawicieli tzw. szkoły monachijskiej łączy skłonność do tematyki narodowej podjętej w oparciu o polską poezję i wydarzenia historyczne. Pejzaże, sceny rodzajowe, w tym przeróżne redakcje polowań, portrety jeźdźców, mimo pobytu za granicą, najczęściej osadzali w rodzimym krajobrazie. Wspólne dla malarzy szkoły monachijskiej było zastosowanie realistycznego warsztatu, dokładna obserwacja natury, szczególnie gry świateł i barw o różnych porach dnia, w opozycji do wielkoformatowych kompozycji historycznych powstających w Krakowie, z inspiracji twórczością Jana Matejki. Jednocześnie twórcy zakorzenieni w tradycji monachijskiej dążyli do oddania specyficznego melancholijnego nastroju, który określali używając niemieckiego słowa stimmug. Etykietka „sosu monachijskiego” przylgnęła do nich z powodu kolorystyki zdominowanej przez brązy, żółcienie i szarości.