Adam Wiedemann
Sądząc z rozmiarów
gdy coraz więcej świetlnych tablic informuje
o obiektywnych zmianach robisz się równie szczery
jak one
(jak można tak mało cierpieć?)
gdy czas w którym żyjemy wydał się przez moment kawałkiem mięsa w zupie
(jak można nie chcieć skosztować?) gdy znów ktoś jedzie pociągiem z tobą w głowie a ty w niej jak robak
(jak można tak mało kochać?) pamiętaj że w następnym błysku
zobaczysz tylko niebo i paznokcie w zlewie