Adam Wiedemann

 

 

Sądząc z rozmiarów

 

 

 

gdy coraz więcej świetlnych tablic informuje

o obiektywnych zmianach robisz się równie szczery
jak one
(jak można tak mało cierpieć?) gdy czas w którym żyjemy wydał się przez moment kawałkiem mięsa w zupie

(jak można nie chcieć skosztować?) gdy znów ktoś jedzie pociągiem z tobą w głowie a ty w niej jak robak

(jak można tak mało kochać?) pamiętaj że w następnym błysku

zobaczysz tylko niebo i paznokcie w zlewie