Charles Baudelaire Kwiaty zła Żądza nicestwa tłum. Adam [Zofia Trzeszczkowska] M-ski

Myśli martwa, ty, niegdyś z żądzą walki w łonie!

Nadzieja, co cię bodła ostrogą — pragnieniem,

Zmęczyła się. O, legnij z spokojnym sumieniem,

Szkapo, co wciąż utykasz, — wstyd zostaw na stronie!

Duch mój, maruder stary, złaman wycieńczeniem,

Miłość już dlań bez smaku, do dysput nie płonie;

Milcz więc pieśni spiżowa, żegnaj fletni tonie!

Rozkoszy, nie kuś serca, co już zaszło cieniem!

Cudna wiosna już nie tchnie balsamicznym tchnieniem!

Oto chwila po chwili — czas mię z wolna chłonie,

Jak zamieć śnieżna ciało zdjęte odrętwieniem;

Cały krąg ziemski z góry ogarniam spojrzeniem,

I nie szukam lepianki, kędy głowę skłonię!

Lawino, chcesz mnie unieść, pędząc po gór skłonie?