Julian Kornhauser Cel

Chłopczyk przykłada ucho

do ziemi —

wie, że zaklęty ogród w niej rośnie,

chciałby tam wejść

i rączką, małą jak liść, dotknąć wiatru.

Dziewczynka podnosi wzrok

w stronę chmury —

ona wie, że tam wysoko zakwita światło,

pragnęłaby wzlecieć jak najwyżej

i włożyć paluszek w poszewkę nieba.

Chłopczyk i dziewczynka

trzymając się za ręce

biegną po różowej trawie.